Ulug'nor tuman AKM /📖/ Rasmiy kanal

⚡️ ALISHER NAVOIY TAVALLUDINING 584 YILLIGI

"Navoiy – millat faxri, ma’naviyat chashmasi!"

Ulugʻnor tuman 21-sonli BMSM, аxborot-kutubxona markazi hamda ixtisoslashtirilgan maktabi hamkorligida Alisher Navoiy tavalludining 584 yilligi keng nishonlandi

Ulugʻnor tuman 21-sonli BMSMning tadbirlar zalida buyuk mutafakkir, davlat arbobi va shoir Alisher Navoiy tavalludining 584 yilligi munosabati bilan g'azalxonlik kechasi bo‘lib o‘tdi.

Tadbir davomida o‘quvchilar Navoiy g‘azallarini ifodali o‘qib, sahna ko‘rinishlari va musiqiy chiqishlari orqali shoir asarlarining ma'naviy teranligini namoyish etdilar.Shuningdek, Navoiy ijodiy merosi va uning adabiyot rivojiga qo‘shgan ulkan hissasi haqida qiziqarli ma'ruzalar tinglandi.

💫 Ushbu ma'rifiy tadbir yosh avlodning buyuk ajdodimiz ijodiga bo‘lgan qiziqishini yanada oshirishga xizmat qildi.
t.me/ulugnortakm

#хикоя

Тавфиқ

(бўлган воқеа)
Зумрад ҳамкасбига туҳмат қилди. Яна Рамазон ойида. Камига гапининг рост эканлигига бошлиқнинг олдида қасам ичди...

Ҳамкасби индамади, эҳтимол  Худога солди. 

Орадан икки ойлар чамаси вақт ўтди. Шом пайти олди очиқ айвонда хаёл суриб ўтирган Зумрад дарвозанинг шарақлаб очилишидан чўчиб тушди. Ё,  алҳазар! Эшикдан  ярми одам, ярми от маҳлуқларга минган ўнлаб чавандозлар қийқириб кириб келарди. Одам юзли отлар пишқирар, чавандозлар қамчи кўтариб ҳайқирар, тобора Зумрадга яқинлашар эдилар. У дод солишга ҳоли келмай,, кўксини чангаллаб қулади.

Бироздан сўнг ёмғир ёғаётганини ҳис қилди, юзига тушаётган томчиларни сезар, бироқ кўзини очолмасди.
Ёмғир эмас экан, турмуш ўртоғи сув сепаётган экан. Бироз ўзига келди, эридан одам башарали отлар, чавандозлар ҳақида сўради, жуфтининг  анқайиб турганини  кўриб индамай қўя қолди...
Бу воқеани бошқа ҳеч кимга айтмади, тўғрироғи, айтмоқчи эмас эди...
Дугонаси ўғлини уйлантирди. Уни ҳам тўйга чақирди. Сокин мусиқалар тугаб,  шўхлари янграй бошлади. Шу пайт, шу пайт...  тўйхонага яна отлиқлар бостириб кирди. Улар рақсга тушаётган  аёлларни қамчилай бошладилар, ё, тавба, аёллар баттар жазавага тушиб муқом қилар, қамчи зарбини сезмас эдилар...

Шу куни уйига келди-ю, қулади. Оғзининг бир томони қийшайиб қолганини эса кейин сезди.
Бормаган дўхтири қолмади. У одамлар кўрмаётган воқеа-ҳодисаларга гувоҳ бўла бошлади ва бундан  юрагини олдириб қўйганди...

Эски шаҳарда яшайдиган, асли наманганлик машҳур домлага олиб бордилар. Шундагина унинг кўзларидаги жинлардан тўсадиган пардаси очилиб кетганлиги маълум бўлди...

Қилган хатоларини ўйлади. Тилида иймон келтирса-да, аслида, ич-ичидан  иймони, тақвоси заиф бўлганини англади.
Тавба, унинг кўзининг очилишидан ҳикмат —қалбининг очилиши экан...
Энди ибодатлар умрининг мазмунига айланди. Бетаҳорат юрмасликка, либосининг пок бўлишига, бировга озор бермасликка интиларди. Аста-секин аҳволи яхшиланиб, домла айтган жинларни кўрмай қўйди. Аммо ҳали ҳам дарвозаларнинг шарақлаб очилиб қолишидан қўрқарди.
Бир пайтлар рўза кунлари унинг туҳмати билан ишдан бўшатилган ҳамкасбини уйига қидириб борди. Йиғлаб кечирим сўради. Бошидан ўтказган кунларини гапириб берди.
—Ўшанда мени нима деб қарғаган эдингиз? —сўради Зумрад обдон гапиоиб бўлгач.
—Қарғамагандим. Аллоҳим шу бандангни ҳам қалбини оч, —деб дуо қилгандим, сизга иймон—тавфиқ тилагандим,— деди Адолат, ерга қараб...

Феруза Салходжаева

#Ғʻaзaл

Kecha kelgumdur debon...

Kecha kelgumdur debon ul sarvi gulro‘ kelmadi,
Ko‘zlarimg‘a kecha tong otquncha uyqu kelmadi.
Lahza-lahza chiqdim-u, chektim yo‘lida intizor,
Keldi jon og‘zimg‘a-yu, ul sho‘xi badxo‘ kelmadi.

Orazidek oydin erkonda gar etti ehtiyot,
Ro‘zgorimdek ham o‘lg‘onda qorong‘u kelmadi.
Ul parivash hajridinkim, yig‘ladim devonavor,
Kimsa bormukim, anga ko‘rganda kulgu kelmadi.

Ko‘zlaringdin necha su(v) kelgay, deb o‘lturmang meni –
Kim bori qon erdi kelgan, bu kecha su(v) kelmadi.
Tolibi sodiq topilmas, yo‘qsa kim qo‘ydi qadam,
Yo‘lg‘akim, avvalqadam ma’shuqe o‘tru kelmadi.

Ey Navoiy, boda birla xurram et ko‘nglung uyin,
Ne uchunkim, boda kelgan uyga qayg‘u kelmadi.

#Gʻazal
 O’n sakkiz ming olam oshubi agar boshindadur, 
Ne ajab, chun sarvinozim o‘n sakkiz yoshindadur.

Desa bo‘lg‘aykim, yana ham o‘n sakkiz yil husni bor, 
O’n sakkiz yoshinda buncha fitnakim boshindadur.

O’n sakkiz yil dema, yuz sakson yil o‘lsa, uldurur, 
Husn shohi... ul balolarkim ko‘zu qoshindadur.

Hayrat etmon husni naqshidaki, har hayratki bor, 
Barchasi Ezid taolo sun’i naqqoshindadur.

Tan anga siymu ichinda tosh muzmar ko‘nglidin, 
Aqlg‘a yuz hayrat ul oyning ichu toshindadur.

May ketur, ey mug‘ki, yuz hayrat aro qolmish Masih, 
Bul’ajablarkim, bu eski dayir xuffoshindadur.

To Navoiy toʻkti ul oy furqatidin bahri ashk, 
Har qachon boqsang quyosh aksi aning yoshindadur.

#хикоя

КЕНЖА КЕЛИН

Бир кекса аёлнинг ҳикояси.

«Менинг уч ўғли бор. Кунларнинг бири катта ўғлимнинг уйига бордим. Эрталаб бомдод намозига таҳорат олиш учун келинимдан сув олиб келишини сўрадим. Таҳорат қилдим. Намозимни ўқидим. Қолган сувни ётган ўрнимга тўкдим. Кун ёришганда келинимни чақириб:
- Қизим, нимасини дейисиз, энди қаричилик! Ўрнимни ҳўл қилиб қўйдим, - дедим.
Унинг асаблари бузилди. Энг ёмон сўзларни тўкиб солди. Менга чойшабларни ювишни буюрди. Бошқа бу ишни қайтармаслигимни талаб қилди. Чойшабларни ювиб, қуритиб, дазмолладим.
Сўнг, ўртанча ўғлимникига бордим. Айни ишни такрорладим. Келиним ўғлимга зарда, уриш қилиб, қилган ишимни айтиб берди. Ўғлим унга бир оғиз сўз сўзламади.
Уларнинг уйидан чиқиб кенжа ўғлимнинг уйига бордим. Ўша ишни яна такрорладим. Келиним тонгда ёнимга келди. Унга ҳам ўримни ҳўл қилганимни айтдим. У:
- Ойижон, хижолатга ўрин йўқ, бу оддий ҳол. Гўдаклигимизда сиз оналаримизнинг либосларингизни ҳўл қилиб қўярдик. Сизлар малолланмасдан тозалардингиз. Ҳеч қиси йўқ, ойижон, - деди. Ва кўрпа - тўшакни олиб ювиб тозалади.
Сўнг унга:
- Қизим, бир дугонам мендан у учун узук сотиб олишимни илтимос қилди. Мен унинг бармоғининг ўлчамини билмайман. Унинг қўллари тахминан сизникичалик. Ўлчамингиз нечи? - деб сўрадим.
Ўғлимнинг уйидан чиқиб, тўғри заргарлик дўконига бордим. Бор маблағимга узуклар, тақинчоқлар олдим. Ўзимга яраша тўплаган пулим катта миқдорда эди.
Уйимга ўғилларим, келинларимни чақирдим. Тилла тақинчоқларни уларнинг олдига қўйдим. Бўлган воқеани баён қилдим. Мен кўрпа - тўшакка бавл қилиб қўймаганим, синов учун сув тўкканимни айтдим. Тиллаларни кичик келинимнинг қўлларига тутқазиб:
- Қарилик пайтимда хотиржам суянишим, бирга яшашим мумкин бўлган қизим - бу. Қолган умримни у билан кечираман, - дедим - у, икки катта ўғлимга қараб, - худди шу кундагидек надоматга тайёр туринг! Чунки, сизнинг менга муносабатингиз албатта фарзандларингиздан қайтади. Мен сиз иккигизга чиройли тарбия бераман деб ҳаракат қилганим, заҳмат чекканларим бесамар кетганидан афсусдаман. ИншаАллоҳ сизларнинг укангиз ўз аҳли ила бу дунёда масрур яшаб, Роббисига ёруғ юз билан йўлиқади. Афсуслар бўлсинки, сизлар онангиз қадр - қийматини аёлингизга билдира олмагинингиз учун бундан маҳрумсизлар! - дедим».