Bizning qonimizda bor shekilli shu narsa…
Saaalgina, ko’p emas, saaaalgina ko’zga ko’rinadigan lavozimga o’tib olsa odam… Tamom. “Eshitdingmi, Eshmat hokimyatga kiribdi” degan gap bir pasda tarqaladi. Unga bo’lgan munosabat ham o’zgarib qoladi o’sha zahoti. Davrani to’ridan joy berishni boshlashadi. Hurmat iltifot tonnalab ko’rsatiladi…
Kecha burni oqib yurgan Eshmat oddiy kotib bo’lib ishga kirgan bo’lsa ham, unga bo’lgan munosabatni ko’rib, o’zidan ketib qoladi. Kerilib yuradigan bo’ladi. Axir kimga yoqmaydi bunday ehtirom?
Hozir gap faqat hokimiyatda ishlaydiganlar yoki amaldorlar haqida emas. Hamma sohalarda shu.
Media sohasida ham shu. To’rtta obunachi yiqqanidan keyin yangi bloger-u, vaynerlarni burni stratosferaga qarab ketadi. Gapirishlari o’zgarib qoladi.
O’zimda ham sezganman. Bunday e’tiborni ko’rib o’zingiz bilmagan holda o’zgarib qolasiz. Hammadan shunday munosabatni kutadigan bo’lasiz. Shunday paytlar o’zimni yuzimdan bir-ikki urib qo’yaman. “Xoy bola, yerga tush” deb.
Endi amaldorlarni tasavvur qilavering. 24/7 rejimida atrofidagilar laganbardorlik qilsa. O’zini unutib qo’ymaslikni iloji bormi?
Bu jamiyatimizning tragediyasi. Hammaga tekkan kasallik. Davolanish kerak.
Shaxsan men uchun yechim chet elda o’qiganim, sayohat qilganim bo’lgan. 3 mln yevro turadigan uyini menga o’xshagan talabalarga ijaraga bergan odamni ko’rib hayron qolganman yurish-turishiga. Eski shortik va yirtiq futbolkada ertalab chiqib kofe ichib o’tirardi. Avtobusda yurganimda shahar hokimini ko’rib qolgandim.
Bizda 3 mln yevro turadigan uyi bor odamni bir tasavvur qiling endi.
O’zimizda gap ko’p, ortoqlar. Tepadagilar ham osmondan uchib kelmagan. O’zimizni ichimizdan chiqqan qorako’zlar. Bizni iltifotimiz ularni buzib qo’ydi.
-
Кажется, это у нас в крови…
Если человек устроится на чууууть-чуть видное место. Всё. Отношение окружающих к нему автоматически меняется в ту же секунду. «Слышал Эшмат в хакимият устроился?» разлетается сразу по городу. И
Эшмата сразу начинают сажать во главе стола. В его адрес сыпятся тонны комплиментов…
Увидев такое отношение к нему, конечно резко начинает меняться. В конце концов, кому не нравится такое уважение?
Сейчас я говорю не только о тех, кто в правительстве. Так во всех сферах.
То же самое и в медиаиндустрии. Набрав несколько тысяч подписчиков, носы новеньких блогеров и вайнеров направляются прямо в стратосферу. Манеры сразу меняются. Лично знаю очень многих таких.
Я и на себе это замечал. Увидев такое внимание, меняешься, сам того не осознавая. Будешь ожидать особенного отношения от всех. В такие моменты хлопаю себя по лицу.
А теперь представьте чиновников. У них в режиме 24/7 одни очковтиратели вокруг. Как в такой среде не забыться?
Мне лично помогло то, что я учился за границей. Путешествовал. Помню как меня удивило поведение человека, который сдавал свой дом, стоимостью в 3 миллиона евро студентам типа меня. Он выпивал по утрам кофе в старых шортах и рваной футболке почитывая свежую газету у себя на балконе. Еще помню как увидел мэра, когда ехал в автобусе.
А теперь представьте себе нашего человека, у которого есть дом стоимостью 3 миллиона евро.
Так что чиновники, тоже не с неба к нам свалились. Не родились такими. Мы их такими сделали.
Это трагедия нашего общества. Эпидемия. Нужно лечиться.
@trolluz