“Bo‘laveradi”
16 yoshimda bo‘lgan bir voqea hanuz esimda. Qarindosh opamning to‘y kuni edi. Opobuvim – onamning onalari – bo‘lajak kelinni yonlariga o‘tqizib, hayotga oid maslahatlar berayotgan edilar. Shu payt aytgan gaplaridan biri qulog‘imda muhrlanib qolgan:
“Hech qachon ‘bo‘laveradi’ dema. Oilang uchun qo‘lingdan kelganining eng yaxshisini qil.”
O‘shanda bu so‘zlarning asl ma’nosini tushunmagan bo‘lsam-da, negadir yodimda qolgan ekan. Yillar o‘tib, bu oddiy jumlaning naqadar katta haqiqat ekanini anglab boryapman.
O’zimni taftish qilib ko’rsam, ko’pincha qo‘limdan kelganini eng yaxshi holatda qilishga harakat qilar ekanman. (Takror aytaman: qo‘limdan kelganini. Axir mukammal emasman.)
Masalan, oddiy dasturxonga taom tortishda “Bo‘laveradi-ku” demasdan, balki har bir idish chiroyli joylashgan, taomlar ishtaha ochar ko‘rinishda bo‘lishiga harakat qilsa bo’ladi. Mehr bilan. Xuddi Mahliyo aytgandek: M-mehr berib. 🤭
Va rostan ham, biror ishga diqqat qilinsa, kim uni shunchaki “bo‘laveradi” deb bajargani, kim esa yurakdan yondashganini sezish mumkin. O‘ylab qarasam, hayotimdagi eng yaxshi ishlar aynan shu haqiqat bilan bog‘liq ekan.
Yana bir haqiqat: onalar farzandlari uchun hech qachon “bo‘laveradi”ni ishlatishmaydi.
— Siz-chi, qachon “bo‘laveradi”ni chetga surib, eng yaxshisini qilishga harakat qilgansiz?
