˙·٠•●♥ Hayot...! ♥●•٠·˙ 👍👍

📝Хиёнатнинг аччиқ сабоғи!

Мустафо ишдан эрта келганидан афсусланди. Тозаланмаган уй, дазмолланмаган кийимлар, бўш қозон, чақалоқнинг тинимсиз йиғлаши — буларнинг бари йигитнинг юзини буриштирарди-ю, лекин ўзини босишга уринди. Иссиқ ҳаво сабаб боши оғриётгани учун дам олишга қулайроқ жой излаб, ҳали у-ҳали бу хонага кириб кўрди. Бироқ ҳамма тарафдан янги туғилган чақалоқнинг овози келар, бу овоз эркакни таъқиб этарди гўё.
— Оббо, нега йиғлайверади бу? — деди эркак ўзига-ўзи гапириб.
— Бу эмас, фарзандимиз! — деди ўғлини тинчлантиришга уринаётган Мадина.
— Бошим оғрияпти, тезроқ ухлат…
— Ухламаса, айб мендами? — асаблари таранглашган она кўзига ёш олди.
— Қорни очдир?!
— Қорни тўқ!
— Бирор жойи оғриётгандир…
— Билмайман, билмайман! — деди Мадина чақалоқни ётоққа қўйиб. — Ўзим ҳам қийналиб кетдим!
— Битта болага ҳам қарашни эплолмайсан! — бақириб юборди Мустафо.
Мадина боласини қайта қўлига олиб, эрининг ортидан пичирлади: «Ҳа, бош фақат сизда бор».
Мустафо уйда ўтиролмагач, эшикни қарсиллатиб ёпди-ю, ўзини кўчага урди. Эркак шўх, қувноқ ҳаёт тарзида яшаб, шунга кўникиб қолганиданми, оила муҳитини ҳазм қилолмас, бу ҳолат, айниқса, фарзанд кўргач, жуда авжига чиққанди. Хотинининг на эрга, на уй ишларига ва на ўзига эътибор қаратмаётгани ҳам Мустафонинг ғазабини келтирарди.
Уйига қайтганида чақалоқнинг овози тинчиганидан бироз кўнгли кўтарилди. Кийимларини алмаштириб, энди ёстиққа бош қўяй деганди ҳамки, рафиқасининг ёнида турган қўл телефонидан хабар келгани ҳақидаги овоз эшитилди. Мустафо тўйдан аввалроқ хотинига рашкчилигини тушунтирган. Шу сабаб рафиқасининг ҳар бир қадамини назорат қилиб турарди. Ижтимоий тармоқлардаги саҳифани ҳам, ўзи мудом текшириб туриш шарти билан очиб берган. Мана, ҳозир ҳам келган хабар дугонасидан эканини кўргач, хаёлига қаердандир «Қайси дугонаси бўлдийкин, расми бормикин?» деган фикр келди. Расм очилгач, қарасаки, ниҳоятда чиройли қиз елкалари хийла очиқ кўйлакда шўх-шодон кулиб турарди. Ютиниб қўйган Мустафо бироз суратга тикилди-да, саломга алик олди.
— Нега ёзмадинг?
— Ухлаётгандим.
— Аҳволларинг қалай, она бўлиш зўр эканми?!
— Қийин экан.
— Сенга айтдим, эрга тегишга шошилма деб. Эринг билан ярашиб олдингми?
— Ҳа. Эрим ҳақида фикринг қандай?
— Эринг жуда чиройли йигит, таништириб қўймайсанми?
— Танишгинг келяптими?
— Тинчлан, ҳазил-ку!
Мустафонинг энди кўнглига нимадир кирди. Экран ортида жилмайиб турган бу қизни унча танимасди-ю, лекин ҳали турмушга чиқмагани аниқ. Йигит кўп ўйланмади, хотинининг телефонидан барча хабарларни ўчирди-да, ўзининг телефонини олиб, бошқа хонага чиқиб кетди.
— Салом!
— Ким бу?
— Мен, ўша сен танишишни истаётган Мустафо, дугонангнинг эриман.
— Мадина, бу яна қандай ҳазил?
— Ҳазил эмас, рост. Фақат бу ҳақда аёлимга айтма, биз шунчаки дўст бўламиз!
Қизнинг майлини сезган йигит Нилуфар билан ҳар куни гаплаша бошлади. Улар куни қандай ўтаётгани, кайфияти, ҳатто нима овқат ейишаётганигача бир-бири билан тинимсиз ёзишарди. Мадина эрининг қўлидан телефон тушмай қолганини сезарди-ю, лекин бу ҳолат иши билан боғлиқ, дея эътибор бермасди. Дастлаб одатий ҳаётдан зерикиш туфайли шунчаки мулоқот қилиб туришни кўзлаган йигит, эндиликда Нилуфарга ўрганиб қолаётганлигини ўзи ҳам сезаётганди. Қиз билан учрашиш катта хато эканини яхши билар, аммо ўша дам яна қаердандир миясига «Бир маротаба кўришсам, нимаси ёмон?» деган фикр келиб уриларди. Улар шу тариқа икки кундан сўнг учрашишга келишиб олишди.
Эрта тонг. Йигит кийиниб, кўчага чиқиш учун тайёрланар, бугунги учрашувга эса ҳафсаласи йўқ эди.
«Нилуфар чиройли қиз! Бир мартагина учрашаман, бироз гаплашаман. Мен Нилуфар билан шунчаки дўст тутиндим, холос!» Турфа ўйлар исканжасида қолган йигит бир хўрсинди-да, уйидан чиқди. Шу пайт қўл телефонидан хабар қўнғироғи эшитилди.
— Мадинанинг қўл телефонини олишни унутманг!
— Нега?
— Бир нарса кўрсатаман.
Анчадан бери Мадинанинг қўл телефонини текширмай қўйган Мустафо ўша «бир нарса» нима эканини билишга қарор қилди.
Йигит Нилуфарни узоқдан кўрди-ю, дарров таниди. Қиз расмдагидан ҳам хушрўй, баланд бўйли, нигоҳида қатъийлик чақнаб турарди.