Bir do‘stimning qo‘ylari ko‘payadigan bo‘lib qoldi. Biroq bir kuni noxush voqea yuz berdi: qo‘ylardan biri qo‘zilagach, kutilmaganda jon taslim qildi. Yetim qolgan qo‘zichoq esa himoyasiz va mehrga muhtoj edi. Uni sun’iy oziqlantira boshlashdi, ammo ona mehri o‘rnini hech narsa bosa olmasdi.
Qo‘zichoqka do‘stimning otasi qarardi. Har kuni uni boqib, mehr bilan parvarishlar, unga alohida e’tibor qaratardi. Kunlar o‘tib, qo‘zichoq aynan shu insonning mehriga o‘rganib qoldi. Eng qizig‘i, do‘stimning otasi doim qora chopon va shapka kiyib yurardi. Qo‘zichoq ham aynan shu kiyimlar bilan bog‘lanib qolganini sezish qiyin emasdi.
Shunday paytlar bo‘lar ediki, do‘stimning otasi bir muddat ko‘rinmay qolsa, qo‘zichoq bezovtalanib, hovli bo‘ylab izlab ketardi. Go‘yo uning halovati buzilganday, o‘zini yo‘qotib qo‘yganday bo‘lardi. Oxiri bir qiziq usul o‘ylab topishdi: otasi ishga ketgan paytlarda, hovliga uning qora choponi va shapkasini osib qo‘yishar, qo‘zichoq esa ularni ko‘rib, xotirjam bo‘lib tinchlanardi.
Mehrning kuchi va bog‘lanishning qiziq ta’siri shunday bo‘ladi…
📨
@QUMQORGONEWS