Усмон Носирнинг илк шеърлари университетда ўқиб юрган вақтларидаёқ матбуотда кўрина бошлаган эди. Натижада шоирнинг «Қуёш билан суҳбат» (1932), «Сафарбар сатрлар» (1932), «Тракторобод» (1934), «Юрак» (1935), «Меҳрим» (1936) каби шеърий тўпламлари, «Норбўта» ва «Нахшон» поемалари ҳамда «Атлас» шеърий драмалари бирин-кетин нашр қилинди. Унинг «Норбўта» (1932) асарида Ўзбекистондаги фуқаролар уруши мавзуи, «Нахшон»да қардош арман халқи фарзандларининг озодлик учун интилишлари куйланган бўлса, антик дунёдаги қуллар курашини акс эттирувчй «Нил ва Рим» каби поетик асарлари тарих ва халқ мулки бўлиб қолди. Усмон Носир шеърияти, аввало, ҳаётийлиги, қолаверса, жозибали ва исёнкорлиги, айни чогъда содда ва равонлиги билан тезда китобхон қалбидан чуқур жой эгаллайди. Усмон Носир қатағонлик даврининг қурбоиларидан бири сифатида ёш умрини шўро лагерларида азоб-удубатда оътказиб, тутқунликда 1944 йили вафот этган. Шоир номи ёшлик, кураш, гўзаллик куйчиси бўлиб, ўзбек халқи қалбида абадий яшайди.
https://t.me/qamashi_akm