Ўқинг...фақат йиғламанг!

ХАЙРЛИ ТУН АЗИЗЛАР!

Нима бўлса хам ўтган кунга шукр айтинг!
Яқинларингизни қадрланг!
Борликлари учун миннатдорчилик билдиринг!
Борлигингизнинг ўзи бахт!

Бугунги неъматлар учун шукрлар бўлсин!
Йўл қўйган хато -камчиликларимизни
Аллоҳ Ўзи кечирсин!
Эртанги кунга барчамизни соғ-омон еткaзсин!

ТУНИНГИЗ ОСУДА ЎТСИН!!!

Ўқинг... Фақат йиғламанг!

Нафсимга ўгитлар.....

Бундан саккиз-тўққиз йил бурун бир фирибгар мени ўтдай тушириб кетди. Катта пулга куйдим.

Дардимни бировга айтмадим. Асосий айб ўзимда эди. Ҳаддан ташқари ишониб юбордим. Лақмалик қилдим, десам ҳам бўлади. Бунақа дўст, бунақа омонатдор, бунақа ҳалол киши йўқ деб ўйлардим.

Лекин орадан бир-икки йил ўтиб, бу гап дўстлар даврасига барибир ёйилибди. Чунки "ўтдай тушган" битта мен эмасканман. Кимдир озроққа, кимдир кўпга куйиб ўндан ортиқ одам бошини чангаллаб юрганмиш! Умумий еб юборилган маблағни эшитсангиз, оғзингиз очилиб қолади.

Шунда ҳам бировга дард очмадим. Айтган бўлсам, ўша "фирибгар"нинг ўзига айтганман.

Бир куни бир тўй баҳона эски қадрдон ака-дўстимни кўриб қолдим. Шаҳарда кўзга кўринган кишилардан. Бир мачитнинг имоми бўлган, аҳли илмлардан. Анчадан бери кўришмаган эдик, бир четга ўтиб ҳол-аҳвол сўрашдик. Орада бошимга тушган мушкулдан гап очди.

— Нимага бунчалик алданиб қолдингиз? — деб сўради.

— Қаёқдан эшитдингиз? Мен ҳеч кимга айтмаганман-ку? — дедим.

— Яқинда катта бир даврада ўша йигит ҳақда гапиришди. Куйганлар ичида сиз ҳам борлигингизни айтишди, ўша ерда билдим.

Бўлар иш бўпти, деб воқеани қисқача айтиб бердим.

— Бунча катта пулни битта одамга қандай ишондингиз? — деб ҳайратланди.

— Бир мартада бермаганман. Олдин озгина бердим. Натижа ёмон бўлмади. Кейин нафс бош кўтарди, ишончим ортган сари маблағни ҳам оз-оздан орттириб бордим. Иш бир текис кетаётган эди. Шунақа қилиб...

— Тажрибасизлик қилибсиз. Минг ишончли бўлса ҳам, ўртада шайтон бор, ахир.

— Намозхон... анча-мунча илм олган... Палончи олим, Писмадончи қори аканинг шогирди... уларни мен жуда ҳурмат қилардим... ишонмай бўладими?! — дедим.

— Раҳматли Дадамнинг бир гапларини айтайми? Ўн беш йиллар илгари бир дўстим биргаликда иш қилайлик деб таклиф қилиб қолди. Режа зўр эди! Айтишича, катта фойда келади! Хуллас, қизиқдим. Сўнг, кел, Дадамдан бир маслаҳат сўрай, дедим. Ўртамизда бундай савол-жавоб бўлиб ўтди:
"Дўстинг намоз ўқийдими?" деб сўрадилар Дадам.
"Ҳа. Намоз ўқимайдиган дўстим йўқ менинг".
"Унча-мунча илм ҳам олганми?"
"Ҳа. Унча-мунча эмас, анча-мунча илми бор".
"Устозлари ким экан?"
"Ў-ў, Палончи-писмадончилар!"
"Яхши. Бойми?"
"Ҳа. Ўзига тўқ".
"Ҳажга борганми?"
"Икки марталаб..."
"Бўлди. Тушунарли. У билан бирга иш қилма!"
"Ия, бопладингиз-ку, Дада! Бу нима деганингиз?"
"Менга қара, болам. Мана шу нарсалар алдаб қўяди одамни. Пул иши, шериклик иши бошқа нарса! Камдан-кам одам бу синовдан ўтади!"
Шу гап билан мен у ишга кирмадим. Шерик танлашда жуда эҳтиёт бўладиган бўлдим. Ўшандан бери нечта бунақа воқеа эшитсам, Дадамнинг ўша ўгитлари эсимга тушади, — деб сўзини якунлади имом дўстим...

Мана, шу гапга ҳам тўрт-беш йил бўлибди. Ака-дўстимнинг гаплари, раҳматли отасининг олтинга тенг ўгити сира эсимдан чиқмайди. Бир сабаб билан бугун эрталаб тағин шуни эсладим. Бошқаларга ҳам фойдаси тегиб қолар деб бу ерга ёзиб қўйдим.
Муҳаммад Нуруллоҳ Рауфхон.

Ўқинг... Фақат йиғламанг!

Агар бахтли бўлмоқчи бўлсангиз, бу 7 та нарсани ҳаётингиздан чиқариб ташланг:

1. Баҳо бериш;
2. Хафа бўлиш;
3. Ғийбат қилиш;
4. Ўзини оқлаш;
5. Инсонлардан умид қилиш;
6. Чегара қўйиш;
7. Меъёридан ортиқ овқатланиш.

Ўқинг... Фақат йиғламанг!

• Иброҳим алайҳиссалом бефарзанд ўтиб кетсам керак, деб ўйлаган эди, лекин у кўплаб жумхур инсонлар (ҳатто, пайғамбар алайҳиссаломлар)га ота бўлди.
• Довуд алайҳиссаломни Соулнинг қўлида вафот этади деб кутилганди, Соул вафот қилди, Довуд эса подшоҳ бўлдилар.
• Юсуф алайҳиссаломнинг қолган ҳаёти Фиръавн қамоғида ўтади деб кутилганди, лекин Миср мамлакатида Фиръавндан кейинги иккинчи шахс бўлиб етишдилар.
• Сен қўрқиб, ўзингча, хаёлингда турли сценарийларни тузиб юрмагин. Аллоҳ таоло сен кутиб турган ёмон ҳолат, вазиятни ажиб, хайрли ишларга айлантириб қўйишга қодирдир.

Ўқинг... Фақат йиғламанг!

Аёл еган овқатидан эмас, кўрадиган меҳридан тўяди...

Ўқинг... Фақат йиғламанг!

«Қабристондан ўтган ўғлим телба бўлиб қолди…»

— Яқинда ўғлим ўқишни битириб қайтди. Уни уйлантириш тараддудига тушдик. Шунда ўғлим: «Овора бўлманглар, суйган қизим бор! Шаҳарда ўқиб юрганимда танишганман. Мен унга совчи жўнатаман, деб ваъда бериб қўйганман», — деди.
Бу гап аёлимга ёқмади. У ўғлини сўроққа тутиб, қизнинг шаҳарлик эканини эшитди-ю, баттар тутақиб кетди.
— Бу қанақаси?! Ўғлим, яхшилаб ўйлаб кўрдингми? Қиз шаҳарлик бўлса, биз қишлоқда турсак. Эртага ота-онаси қишлоққа берадиган қизимиз йўқ деса, ким деган одам бўламиз? — деди онаси куюниб. — Бизниям қишлоқда ўзимизга яраша ҳурматимиз бор. Қуруқ қайтсак, қишлоқдагилар: «Ўзимиздаям қиз зотига қирон келгани йўқ эди. Шаҳарликка осилиб бели синибди», дейишмасин.
Ўртоғимнинг қизини келин қиламан, деб юрардим. Ўғлимнинг қатъиятини кўрдим-у, шаштимдан тушдим. Яқин дўстимнинг олдида бебурд бўлиш мен учун оғир бўлишига қарамай, тилаб-тилаб олган яккаю ягона ўғлимни бахтсиз қилишни истамадим ва аёлимга шаҳарга совчиликка боришга ҳозирлик кўришини тайинладим. Ўша қизникига бордик. Ниҳоятда ҳашаматли ҳовлида тураркан. Ўғлимнинг келинликка танлагани бадавлат хонадоннинг қизи эканини остонадаёқ фаҳмладим. Ичкарига қўрқа-писа кирган аёлим жаҳл билан қайтиб чиқди. Уйгача лом-мим демай келган аёлим машинадан тушиши билан ўғлига қараб:
— Энди бир камим кўр қизга уйланишинг қолувди, — деди ва важоҳат билан сўзлашда давом этди. — Менга қара, сендан бошқа болам йўқ. Шундай экан, мен ёлғиз ўғлимга кўр қизни олиб бермайман! Гап тамом, вассалом!
— Мен ҳам ўшандан бошқасига уйланмайман!
Ўша кун онаю ўғилни муросага келтириб бўлмади. Нозим ҳайҳайлашимга қарамай уйдан чиқиб кетди. Шу бўйича уч кун уйга келмади. Ўғлининг йўқолганидан бир аҳвол бўлган хотиним анча жаҳлдан тушиб, сўқир қизни ҳам келин қилишга тайёр эди. Уч кун деганда ўғлимиз уйга кириб келди. Бироқ афт-ангорини кўриб, қўрқиб кетдик. Уст-боши йиртилган, соч-соқоли тартибсиз, худди телбаларга ўхшарди. Мен уни уйга олиб кирмоқчи бўлдим, бироқ у кафти билан бошини чангаллаб ерга ўтириб олди. Ўғлимнинг бу ҳолатидан қўрқиб кетдим. Онаси эса ҳушдан кетди. Ўша куни ўғлимни касалхонага олиб бордик. Уни руҳий хаста беморларнинг олдига жойлаштиришди. Шифокорларнинг муолажалари фойда бермади. Бир кун бош шифокор ҳузурига чорлаб: «Ўғлингиз касал эмас. Бироқ унинг миясига нимадир таъсир қилган. Шунинг учун ҳам ўзини шундай тутяпти. Менимча, ундаги бу ҳолат маълум муддатдан кейин ўтиб кетади», деди.
Хуллас, ўғлимни уйга олиб келдик. Аҳвол кундан-кунга оғирлашиб борарди. У ҳар кун тутқаноғи тутиб қоладиган одамдай бирдан «Мушук, мушук!» деб бақирарди. Хотиним гапимга қулоқ солмай фолбинга жўнади. «Ўғлингизга жину ажиналар илашган. У руҳларни норози қилган. Фарзандингиздан сўранг, бирорта қабристон ёнидан ўтмаганмикин? Бирорта ҳодиса содир бўлмаганмикин?» дебди. Мен фолбинларни фирибгар деб билганим учун бундай нарсаларга ишонмайман. Аёлимнинг қистови билан ўғлимни сўроққа тутдим. У менга ғалати тикилиб: «Мозор йўлидаги мушук. Шаҳар йўлидаги қабристон олдида… У ўлиб ётган эди. Мен нима қилдим? Уни четга улоқтириб, ўша ерда ётган майитлар руҳига дуои фотиҳа қилмай ўтиб кетдим. Руҳларнинг тинчини буздим. Улар мени жазолашяпти», деди. Юрагим орқага тортиб кетди. Бу қабристон ҳақида эшитгандим. Тунда ўша ердан ўтганлар телбага айланиши ҳам қулоғимга чалинганди. Қишлоғимизда ўтган йили вафот этган Толиб чолни эсладим. У ҳам тунда шу қабристон йўлидан ўтган, дейишарди. Соппа-соғ юрган одам бирдан жиннига айланди-қолди. Энг ёмони, у кўп яшамади. Одамлар чолни жин чалган, дерди. Толиб чол нуқул сочлари узун қиз таъқиб қилишидан нолирди. Мен қабристон қоровулига учрадим ва қора мушук билан ўша сочи узун қиз ҳақида суриштирдим. Қабристон қоровули Зариф ота кўпни кўрган одам, ундан жўяли маслаҳат чиқишига ишониб боргандим.
— Ҳа, бу анчадан бери бор гап. Бу қабристон ёнидан дуо қилмай ўтиб бўлмайди. Чунки қабристон бурчагида бир ғарибгина қабр бор. Унинг ҳолидан ҳеч ким хабар олмайди. Шунинг учун бўлса керакки, руҳи безовта. Ўша қабрга бир қиз дафн қилинган. У жуда чиройли қиз эди. Қишлоқдан бош олиб кетган........

Аёл фақат емоқ-ичмоққа, кийим-кечакка, турар жойгагина муҳтож бўлмайди.

Балки у:

аччиқ изтиробларнинг ўрнини босадиган ширин сўзга;
ҳаётнинг аёвсиз зарбалари ярасини силайдиган меҳрибон қўлга;
машаққатларни эсдан чиқаришга кўмак берадиган мушфиқ қалбга;
оғир кунлар тушганида бошини елкасига қўйиб суяна оладиган суянчиққа ҳам муҳтождир.

Ўқинг... Фақат йиғламанг!