waves

"Malikam, endi qara" serialidagi Hayotni maishiy muammolariga oldin badiiy toʻqima deb qaragan ekanman, toʻgʻrirogʻi bu hatto qiziqtirmagan, ammo yoshimiz yetib, boʻyimiz tenglashib qarasam, muammolarimiz mushtarak ekan. Qiz ish topish ilinjida bir serial sarguzashtni boshidan kechiradi. Qiz bola shaharda qolishni istasa, u, albatta moliyaviy mustaqil boʻlishi kerak, aks holda tugʻilgan togʻ-u toshlariga qaytishi kerak. Tog'-u toshlar ham aslida yomon emas, shunchaki, odamlar suyganlari oldida qolishni, uzoqda boʻlsa oldiga borishni istaydilar.

Oʻylab qarasam, men na Toshkentda, na Buxoroda baxtli yashadim. Mudom qoʻrquv, tortinish, erksizlik, moddiy yetishmovchilik, titroq, sevilmaslik, uyalish, aybdorlik hissi jontomirimda hayot boʻlib oqibdi. Na bog'cha, na maktab, na universitetda bearmon nafas ololmadim, mudom siqiqlik iskanjasi yuzimga tabassum bermadi. Odamlardan huda-behudaga hayiqib yashadim, yuzxotir qilib aldab yashadim. Shu paytgacha shaxsga aylanish mumkin edi, men esa kurashdan nariga oʻtolmadim.

Bilmadim, nazarimda, hali bularning bari boshlanishdek, meni kutayotgan ertaklarni g'ira-shira tasavvur qilaman-u, bir kun ular xayollarimdan-da goʻzal keladigandek tuyuladi. Ha shuncha pessimistik hislar ichida men bularni ham yashayman, yorugʻ kunlarga, sevilgan kunlarga qandaydir nur chorlaydi meni.

Balki shu paytgacha baxtli bo'lmadim deganimni noshukurlik dersiz, yoʻq men taqdirimga roziman. Bu qiyinchiliklar bir kun baxtni chuqur his qilishimga turtki beradi axir. Faqat kuchli boʻlish kerak. Qanchalar qiyin-a, yelkangga ortayotganlaring togʻdek qaddingni bukadi axir. Suyanish xohlayman shunda, ertaroq juftimni topishim kerak edi deyman, hech boʻlmasa hotirjamlik nimaligini bilish uchun. Qayerdadir oʻqigandim, yoshing o'tgani sari oila qurging kelmay qoladi. Toʻgʻri, hayot murakkablashib ketganidan biz oʻzimizni yo'qotib boryapmiz, baxtni oʻzimizda ko'ryapmiz, yoʻq, aslida baxt kimgadir hayrat bilan termulishda, Xudoning betakror san'atini uning ovozida tinglashda, bir butun boʻlishda...

aaaaah, oʻtlab ketdim. Xullas, hayotning muammolari boshimda, aslida osonroq yoʻlni tanlasam ham bo'lardi, nima qilay, yurak qoʻymaydi-da, endi chidash kerak! Muhabbat qurbonlikka arziydi!

Peshonangga san'at bitilar ekan, uni yashirib yashash, qimtinib yashash, ayniqsa, qoʻrqib yashash og'ir keladi. Oʻzingni anglatish, nimadir berish degan tuygʻu yuragingni bir maromda urishini ta'minlar ekan, uni tan olmasliging, past baho berishing bilan oʻzingni xarob qilasan. Hozirgi parokandaligingni sababi shu.

Sessiya ham tugadi, 4-kursga kelib ancha oson boʻladi, qanchasidan oʻtdik, bundan ham oʻtamiz devdik, o'tishgaku oʻtdi, baribir oson boʻlmadi. Ming fanni, sohani yaxshi koʻrib, oʻqigan boʻlsakda, bosim, har ustozning oʻziga xos xarakteridan oʻtish asablarni charchatadi, charchatdi. Hatto shu bosimlar deb buyogʻiga(magistraturaga) oʻqiging ham kelmay qolarkan. Ammo oʻqishdan boshqa sabablar ham borki, davomga majburmiz.

Xullas, endi asablarga, miyaga dam berish kerak, oʻzimizni "remont" qilishimiz kerak. Hammasiga shukr.

shunchalik aniq ifoda boʻladimi yey, hisni anatomiyasiga oʻxshaydi

Sening she'r yozging keladi, ertaga sessiya bor

Koʻngilning istagi oʻy bilan qonmas.

© Choʻlpon

aaaaah, qanchalar haqsiz!!!

Oʻzing boʻlish qanday yaxshi

Ayrim gaplarni aytish ogʻir axir, ochiqlash og'ir, qofiyaga tushirish, ohangdor tasvirlash qiyin. Oʻzining shaytoni bilan yuzlashish qachon yengil kelibdi?!

aaaaah, universitetdan a'lo baho-yu, zoʻr muvaffaqiyatlar topmagan esamda, hurmat topibman💜💜💜💜💜💜💜💜💜

Osilsang baland dorga osil, uchganingni hamma koʻrsin!

Qoʻrqma!

She'r men yashay olmagan hayot,
Yashay olmay ichimga yutgan achchiq hayotdir, doʻstim!

Bir rost gap bor, baxtli odamlar raqsga tushmaydilar, she'r yozmaydilar, qoʻshiq kuylamaydilar. Haqiqiy san'atkorlar ich-ichidan baxtsiz boʻladilar. Biroq bu biz oʻylaydigan baxtsizlik emas. Sharafli baxtsizlik bu, insoniyatga nur koʻrsatish vazifa qilib berilgan baxtsizlik. Yana bilmadim.