Inson hech qachon bitta joyda turib qolmaydi. Yo rivojlanadi yoki orqaga qadam tashlaydi.
Koʻp eʼtibor beraman. Qachonki oldimda qilishim kerak boʻlgan vazifalar yetarli bólsa, "focus" ózidan ózi sozlanib oladi. Ham mental ham jismonan ancha yetuk his qilaman. Ammo, shu muammolar boʻlmasa uni qilaman, buni qilaman deb oʻylab yuraman-u, vaqtim koʻp bólsa deymanu, dangasalik doim óziga yaqin olgisi keladi.
Albatta, ozgina intizom va toʻgʻri reja bilan bu vaqtdan ham samarali foydalansa boʻladi , bu juda yaxshi. Lekin , qayerdandir bizni xavotirga solib turadigan nimadir boʻlmasa, oʻzimizni majburlash qiyin. Buni yechishning usullar koʻp. Lekin hammaning ózini yoʻli bor. Kimdir nimanidir isbotlamoqchi , kimnidir ishonchini oqlamoqchi boʻlib, yoki shaxsiyatini toʻgʻri yoʻnalishga solishga harakat qilayotgan biri, oʻzining bu holiga jimgina qarab tura olmaydi. "Orqaga harakatlanishga haqqim yoʻq" deb hisoblaydi. Internetga, oʻtkinchi hissiyotga yoki bemaʼni mashgʻulotlarga vaqt oʻtkazishni or deb biladiganlarni, ota-onasi shuncha qilgan mehnatini shunchaki kuzata olmaydiganlarni, "yengiltak" orzu-havaslar bilan yashay olmaydiganlarni, ishoning, qandaydir dangasalik toʻxtata olmaydi. Rivojlanish nafaqat ózidan boʻlishi kerak, balki atrofni ham tartiblab olish kerak. Buni juda koʻp eshitganman. Lekin endi qanchalik ahamiyatli ekanligini anglay boshlagandekman.
Rivojlanish kerak. Oʻzining ahvoliga shunchaki tan berib boʻlgan biridan hech qanday naf yoʻq.
@Laziz_Davronov