Kunlar oʻtaveradi, oy ham yerni tinmay aylanadi. Oy koʻrinmay qolgan vaqtlar ezilaman. Keng fazoda yulduzlar miltillayotgani koʻngilga taskin bergandek boʻladi, ammo baribir oy koʻrinmaydi, hilol koʻrinmaydi. Hilol va yulduzlarning birgalikda porlashida goʻzallik mujassamdek.

Oyna. Afsunlangandek boʻlaman unga har gal qarasam.

Gʻazabim keladi. Toʻladi. Toshadi. Nima qilishni bilaman. Ammo umidsizman. Negadir shunday. Har doim oʻzimdan gʻazabdaman. Hech oʻzimdan koʻnglim toʻlmaydi. Nega bunday ekan.
Qilgan va qilayotgan xatti harakatlarimning oxiri qanday boʻlarkin. Turklar toʻgʻri soʻylashadi “safar bizniki…” “chekimizga ne tushsa shuni qilamiz” deb.

Hilolga qarayman, taskin topgandek boʻlaman.