NEGA DOʻSTIM YOʻQ?
Ijtimoiy tarmoqlarda tekinga aql tarqatadigan odamlarning 19-yoshlilarga maslahat deb boshlanadigan jumlalarining boshini oʻqishim bilanoq bezillab, bu men uchun emas deb oʻtkazib yuboraman.
Odamlar, 18-19-yoshlilar haqida bir xil qolibda oʻylashadi: "hayotga endi qadam qoʻyyapdi, oʻqish va ish oraligʻida, kelajagi haqida aniq qarorga ega emas, bla-bla-bla..."
Bilmadim, balki men tengilarning 90% shundaydir, ammo men bu ta'riflarga hech qachon oʻzimni mengzolmaganman.
Men hayot yoʻlimni, bundan 6 yil oldin hal qilib boʻlgan edim. 7-sinfligimdayoq Nurali Qobilning kitoblarini oʻqishni boshlaganman va harakterim ham, qiziqishlarim ham bir nuqtada toʻxtagan.
Huddi kinolardagidey jiddiy qiyinchiliklar ham hayotimda koʻp boʻlgan, ammo ularni qanday yozishni ochigʻi bilmayman. Yozay desam oʻzimda krinj his qilaman va yozmay qoʻyaqolaman.
Sababi oddiy. Odamlar allaqachon birovlarning diydiyolariga toʻygan va hammada oʻziga yarasha gʻam va muammolari bor. Odamlarga mening gʻamli hikoyalarim ortiqcha deb oʻylayman va ushbu hikoyamni oʻqishga ketgan vaqtlariga oʻz hayotidagi muammolarni toʻgʻirlashgani ma'qul deb qoʻyaman.
Undanam muhimi, hali oʻz hayotimdagi qiyinchiliklar haqida boshqalarga aytib bersam, odamlar qiziqib eshitadigan darajada olamshumul ishlar qilmaganman. Shu sabab men xursand boʻlamanmi yoki xafa, uyimga bomba tushadimi, yoki mana oʻlib ketsam ham birovga nima qizigʻi bor va nega boʻlishi kerak. Bu mutlaqo normal.
Mavzuga qaytsak, bizning jamiyatda bir inson boshqasiga qanday muomala qilishi uchun tugʻilgan yilini bilsa kifoya. Siz buni koʻp eshitgansizku, toʻgʻrimi? Odamlar doim yoshingizni soʻraydi va muayyan bir yosh toifadagilarning hayoti bir xil deb oʻylaydilar. Mana shu narsa doim jigʻimga tekkan. Men bir xil emasman degim keladi, ammo isbotlamagungacha odamlar baribir jiddiy qabul qilishmaydi. Lekin isbotlashni ham istamayman. Sababi odamlar jiddiy qabul qilishi uchun nimadir qilish, oʻzgarish - bu ojizlik. Uni ustiga, agarda seni borligingcha jiddiy qabul qiladigan odamlar boʻlmasa, ular uchun nega oʻzgarishing kerak, nega ularga nimanidir isbotlashing kerak?
19 yil yashab, 11 yil maktabda oʻqib, 5 yil sinfdoshlarim bilan bitta xonada yashab hali beri biror marta yaqin doʻst orttirmagan ekanman. Sababi doʻstlik bu bizning jamiyatda haddan tashqari oʻz shaxsiy manfaatlaringizdan voz kechishni anglatadi. Ochigʻi, yaqin doʻst degan nom uchun haddan tashqari hudbinlik qilaman, shaxsiy manfaatlarimdan voz kechishim qiyin.
Qisqa qilib aytganda, bizning jamiyatda va umuman MDH tarkibida, oʻzaro doʻstlik bu koʻproq nigoh shartnomasiga oʻxshab ketadi. Siz doʻstingizga doim yon bosishingiz kerak, doim yonida boʻlishingiz, doimo yordam berishingiz kerak, bizdagi doʻstlikda shaxsiyatga oʻrin kamdek tuyulgan. Men maktabda ham huddi shunday doʻstlarni koʻrsam mana shunday krinj his qilganman. Ularning bir-birlariga asossiz yon bosishlari, maqtashlari... Uzr, bu mantiqsizlik.
Men toʻgʻrisi shaxsiyat odamiman. Qaysidir ishdan manfaat boʻlmasa qilgim kelmaydi. Bizdagi doʻstlik rishtalari esa hatto manfaatlarga zid ham. Uni ustiga, bir odamga me'yoridan ortiq e'tibor berishga uncha oʻrganmaganman, ayniqsa u oʻgʻil bola boʻlsa.
Doʻstlik yomon demoqchimasman, albatta kerak. Ammo bunga vaqt kerak deb hisoblayman. Yillar oʻtib, oʻzim niyat qilgan mansaabga erishsam, ham foydali, ham aqlli insonlar bilan, oʻzimga oʻxshagan insonlar bilan doʻstlashishni ma'qul koʻraman. Ammo buyam hali noma'lum. Boʻlmasa ham ziyoni yoʻq toʻgʻrisi. Sababi oʻzim birov uchun oʻz hayotimdan voz kechishni istamaganimdek, birov ham men uchun oʻz hayotidan voz kechishi shart emasligini toʻgʻri qabul qilaman.
Maktab payti koʻpchilik mendan shuni soʻragan. Nega doʻsting yoʻq? Nega birga yurmaysan? Nega chiqishmaysan? Men koʻplab mavzularda ular bilan bir xil fikrda emasligimni aytardim va meni tushunmasliklarini asos qilib keltirardim. Ular esa menga sen ularni tushun, shunda ular seni tushunadi deyishgan. Men esa tabiiyki, bu gapingizni ularga borib ayting deganman. Sababi kimgadir yoqish uchun yon berish
ahmoqlik.
