👑BEGOYIM.UZ👑

Қутирган қиз қисмати...

Нигора эрта-сахарлаб бобоси учун чой, нон олиб, дала томон йўл олди. Кенг дала, атрофда хеч ким йўқ. Тез-тез юриб борар экан, рўпарасидан чиқиб қолган, кўзлари қизарган, ўртача катталикдаги авчарка итни кўриб тўхтаб қолди. Ит унга қараб ирриларди. Нигора итни хайбатидан ўта олмай, турган ерида туриб қолди. Ит хам жойидан жилмасди. Нигора бир амаллаб итдан ўтиб кетмокчи бўлганди, лекин ит унга ташланиб болдирини тишлаб олди. Нигора қўлидаги сумка билан итни хайдаб, тез тез юриб ўтиб олди. У бобосини олдига етиб бориб, қўлидаги сумкани бобосига бериб, ўзи тезда уйга қайтди. Қайтишида рўпарасидан ит чиқиб қолишидан қўрқган Нигора атрофга аланг-жаланг қилиб қараб қўяр эди. Ит кўринмасди. Йўлида давом этган қиз, бирданига йўлида тўхтаб қолди. Кўзи итга тушди. Ит дала четида ўлиб ётар эди. Нигора чуқур нафас олди.
Ўн олтига кирган Нигора табиатан гўзал, турк миллатига мансуб бўлиб, жуда кам гап қиз эди. Уйга кириб жарохатини перекись билан артиб, дорилаган киши бўлди-ю, хеч кимга айта олмади. Беэътиборлик қилди. Кундан кунга ёлгизликни хохлаб, қоронғи уйга кириб оладиган бўлиб қолди. Онаизор қизидаги ўзгаришни кўриб, бир куни эшик тирқишидан қизини пойлаб кўрди. Нигора пиёладаги чойни худди ит каби ича бошлади. Она эшикни очиб, ичкари кирди. Нигина онасига:
-Чиқиб кетинг, деб ўшқириб берди. Онаизор эшикка югуриб чиқиб, эрини чақирди. Бўлган воқеани айтиб берди. Ота эшик тирқишидан қизига қараб, юраги орқага тортиб кетди. Нигора хансирар, ит каби сув ичарди. Ота эшикни очиб:
- Нима қилаяпсан она қизим, бу нима қилганинг...?-деб ёнига яқинлашди.
Нигора:
-Дадажон яқинлашманг, сизни яхши кўраман, тишларим ғижжирлаб, қичишяпти, кимнидир тишлагим келяпти, лекин сизни жуда яхши кўраман, ўзимга жавоб беролмайман, ёнимга яқинлашманг, деди.
Боходир ака қизини кўриб эс-хуши оғиб, бироз туриб қолди, кейин ташқарига чиқиб, тез ёрдам чақирди. Тез ёрдам келди , Нигорани бойлаб, касалхонага олиб кетди. Нигорадан анализ олиб, текширув лабараториясига юборишди. Текширув натижаси шуни кўрсатдики, Нигорада қутуриш касалиги бошланган эди. Уни қўл оёқларини кроватга бойлаб қўйишди. Бу касаллик уни қон-қонига ўтиб, сингиб кетганди, уни даволатишни хеч кандай йўли қолмаганди. Нигорани кундан-кунга қилиқлари итга ўхшаб, боғланган еридан одамга ташланишга харакат қилар, оғзидан эса сўлаклар оқа бошлаганди. Врачлар ота-онасини чақиртириб, даволатишни йўли йўқлигини, бундан қутилиш йули факат ўлим эканлигини тушунтириб, улардан қизи Нигорани ўлимига рози бўлишларини сўрашди.

Ота-онани холатини кўз олдингизга келтиринг, ота кўзида ёш, ташқарига чиқиб кетди. Онаизорга врачлар кейинги болалари учун Нигора хафли эканлиги тушунтиришди. Онаизор қизини ўлимига рози бўлди, фақат бир шарт қўйди, қизининг ўлими олдидан, қизини олдида, ёнида, бўлишни сўради. Врачлар рози бўлди. Нигорага осма укол қўйилди, бу осма укол Нигоранинг гўзал хаётига нуқта қўяр эди. Онаизор қизининг ёнига келиб ўтирди, охиста, паст овозда алла айта бошлади; *"АЛЛА АЙТАЙ ЖОНИМ БОЛАМ,...
УХЛАБ ҚОЛГИН АЛЛА, АЛЛА....... *Онаизор дод солиб, йиғлаб юборди. Нигора:
-Она йиғламанг, чанқадим сув беринг, сув беринг она........чанқадим, деб холдан кета бошлади. Онаизор оппоқ пахтани намлаб, Нигорани оғзини намлади. Қўл-оёқлари боғлиқ Нигина:
-Онаизорим мендан рози бўлинг, деб, кўзларини юмди. У чин дунёга рихлат қилган эди. Онаизор қизини қучоқлаб хайрлашмоқчи бўлди, лекин хамширалар бунга рухсат беришмади. Нигорани жасади ўтда куйдирилди......
Эй вох, эй фалак, ота-она учун бундан оғир мусибат борми....?
Боходир ака қизининг қисматига чидай олмади, хеч қанча ўтмай юрак хуружидан, қизининг ортидан чин дунёга рихлат қилди. Аёл кишини, онаизорни юраги бунча бутун бўлмаса, мусибат устига мусибат....

Онаизор ва икки фарзанди клиникага ёткизилиб, бир ой врачлар назоратида бўлдилар. Бутун уй-жойларини дезинфекция қилиниб, улар клиникадан чиқиб, яшашлари учун тайёр холига келтирилди.

Онаизорнинг тилидан алла тушмас эди.....
АЛЛА КЎЗИМ ҚАРОСИ,АЛЛА......
АЛЛА ХАЁТИМ МАЬНОСИ, АЛЛА....
АЛЛА-Ё, АЛЛА...

📝Қабрда ҳам рашк қиламан (Ҳаётий ҳикоя)

Бир йигит дину диёнатли ва гўзал хулқли қизга уйланди. Икки ёш бахтли ҳаёт кечира бошлади…
Орадан уч йил ўтди. Аммо тақдир тақозоси билан Аллоҳ таоло фарзанд бермади. Қатор шифокорлар ҳузурига боришди. Охир оқибат текширувлар хулосасига кўра аёл фарзанд кўра олмаслиги маълум бўлди. Бундан хабар топган куёвнинг яқинлари унга оиласи билан ажрашиб, бошқа бир аёл ила ҳаёт кечириши зарурлигини айтишди.
Икки ўт орасида қолган йигит онаси ва яқинларига қатъият ила: “Аёлимни туғмайдиган пуштсиз деб ўйлайсизми? Аслида, ҳақиқий бепуштлик фарзанд кўрмасликда эмас, балки эр-хотин ўртасида мустаҳкам туйғу ва покиза муҳаббатнинг йўқлигидадир. Мен ундан розиман. У ҳам мендан рози. Бошқа бу мавзу ҳақида сўз очманглар”, деди. Орада фарзанд бўлмаслиги икки ёшнинг бир-бирига нисбатан меҳр-муҳаббатнинг янада зиёда бўлишига сабаб бўлди.
Шу зайлда орадан тўққиз йил ўтди. Кунларнинг бирида аёл ўзида баъзи бир ўзгаришларни сезди. Шифокорга мурожаат қилишганда, унда оғир ҳасталик борлиги, узоғи билан яна беш йил умри қолганини айтишди. Аёлнинг ҳолати борган сари оғирлашиб борарди. Шифокорлар аёлнинг турмуш ўртоғига: “Аёлингиз шифохонада бўлгани яхши. Доимо шифокорлар назоратида бўлади дейишди”. Бироқ эр бу таклифга рози бўлмасдан, тиббий муолажа учун керак бўладиган барча нарсани уйда муҳайё қилишини айтди. Уйида аёлининг тиббий даволаниши учун зарур бўлган барча нарсаларни тайёрлади ва битта ҳамширани унга қараши учун ёллади.
Йигит ишхонасининг раҳбари мазкур воқеадан хабар топиб, унга ҳар куни ишга икки соатга келиб, қолган вақтда эса, оиласига қараши учун рухсат берди. Эр ишдан қайтгандан сўнг аёлига таом пишириб, унга ўз қўли билан едирар, сўнгра уни бағрига босиб, кўнлини кўтарадиган нарсалар айтиб берарди.
Аёли вафотидан олдин бирор кишига билдирмасдан ҳамширага кичкина қути бериб, уни фақатгина оламдан ўтганидан кейингина эрига беришини тайинлади.
Аёлнинг аҳволи оғирлашиб, ҳаётдан кўз юмди. Эртаси куни ҳамшира келиб, ўзига топширилган омонатни йигитга топширди.
Эр қутини очганда унинг ичида тўйдан кейин аёлига ҳадя қилган атирнинг бўш идиши, тўй куни бирга тушган расми ва сизни Аллоҳ учун яхши кўраман деб ёзилган кумуш узук турарди.
Унинг остида хат бўлиб унда қуйидагилар ёзилган эди: “Суюкли меҳрибон жуфти ҳалолим! Мендан айрилиб қолганизга маҳзун бўлманг. Аллоҳга қасамки, агар менга иккинчи маротаба умр берилганида ҳам ҳеч иккиланмасдан албатта сиз билан яшашни танлардим. Лекин сиз хоҳлайсиз, мен ҳам хоҳлайман. Бироқ, Аллоҳ таоло нимани хоҳласа шу бўлади. Суюкли меҳрибоним! Сизга мени охирги айтадиган сўзим, вафотимдан кейин бирор солиҳа аёлга уйланинг. Сиз вазифангизни аъло даражада бажардингиз. Умид қиламанки, қиз фарзанд кўрсангиз мени исмимни қўясиз. Шуни билинг-ки, қабрда бўлсам ҳам сизни янги оилангиздан рашк қиламан!…”.
Доктор Ҳасан Бошанинг “Эр-хотин иккисига айтиладиган насиҳатлар” китобидан.