Ko'chadaman. Qorong'u zulmatda yugurish o'rniga o'ylab sayr qilyapman:
Hayollar qurishga eng ko'p moyil bo'lgan paytimiz oshiq bo'lgan onimiz. G'aroyibu-ajoyib hayollar quramizki, hayoliy suhbatlar, hayoliy tillashuv, hayoliy sevishuv. Hammasini hayoliy dunyoyimizda yaratamiz. Xuddiki hayolni kontroli o'z qo'limizda va xoxlagan senariyga o'zgartra oladigandek. Bunday hayollarni boshlash uchun qarshi tarafdan katta signallar shartmas. Hissiy bo'shlig'dagi biri bo'lsak kichik signalni o'zi ham hayolimizda katta metrajli sevgi filmini olishga yetarli.
Endi xuddi shunday hayollarga ega birini tasavvur qiling. Hayollariga, muhabbatiga shu darajada aqliy energiya sarflasin. Eng oxirida bu hayollari bo'sh, sarob hayollar bo'lganini ko'rsin. Qarshi tarafdagi unga o'zinikidek ko'z bilan boqmaganini bilsin. Hayollar qurgan o'sha vaqtlari, energiyasi manosiz bo'lganligi haqidagi haqiqat tarsaki kabi yuziga urilsin. Qanday reaksiya beradi deya o'ylasiz bu kishini? Balki qarshi tarafni aybdor qilar, undan jahli chiqar. Balki hayollarni qurgan asli o'zi ekanligini o'ylab javobini o'z yelkasiga olar. Balkim bu qadamdan o'tib olar, ammo uni miyyasiga o'rnashib qoladigan fikr shu: hayolot olami xavfli. Yaxshi taraflariyam bor. Inson bolasi hayoli ila sanat asarlari yaratar. Dastlab ongida shakllantirar so'ng uni asarida aks ettiradi. Ammo munosabatlarga kelganda hammasi uni qo'lida emas.
Ha aytgancha Tun judayam oydin bugun.🌑🌕