Aloraxon

Suhbat

Oqarsuv bo‘yida, oqshom chog‘ida,
Qari tol boshida oy porlagan payt.
Ozurda tuyg‘ular qo‘nalgohida
Menga suv tilida sirlaringni ayt.

Ilkis tun sayriga shamol chaqirsa,
Shovqinli shaharni aylansang sekin.
Chor tarafda tinmay sevinch baqirsa,
Sen sog‘inch tilida bir narsa degin.

Ne kechar dunyoning o‘ng-u so‘lida
Tuyg‘ular ko‘zyoshday qalqib turgan payt.
Hamma laqqillasa bozor tilida,
Sen ko‘ngil tilida biror jumla ayt.

Qanday tushuntiray holimni senga,
Egik boshim uzra oyday yog‘du soch…
Barini bir chetga qo‘ygin-da, menga
Sukunat tilida yuragingni och

Eshqobil Shukur

Tun, hamma yoqda tinchlik. Uyimizdagi devorda osigʻliq turgan katta, sariq soatning baland chiq-chiqi kompyuterim klavishlarining bosilishi bilan hamohang boʻlyapti. Bunaqa yozish zavqini faqat uyimizda topa olaman. Ayniqsa, yozda – derazalar ochiq boʻlganda, bu ovozlarga tabiatning kuyi ham qoʻshilganda...

Kishi ulgʻayavergach insonlar orasidan ota-onasi, opa-akasi, oila aʼzolariga yanayam yaqin boʻlib boraverarkan. Menda bu his oʻtgan yildan boshlangandi, bu yil yanayam oshganini sezyapman.

22 yoshdan keyin har tarafga shoshib yurgan hayotim deyarli bir oqimga tushdi, oʻqishni bitirib, asosiy fokusim faqat ishga yoʻnaldi. Doʻstlar bilan aloqalar kamaydi: yo turmush qurishdi, yo shaxsiy hayotlari, tashvishlari bilan andarmon boʻlishdi. Bir muddat atrofda hech kim qolmagandek his qildim, keyin doiram sanoqli insonlar, yaqin hamkasblardan iborat boʻlib qoldi.

Mehrim ota-onamga koʻproq tortyapti, ular haqida koʻp oʻylashni boshladim. Har kuni gaplashganda ularning nimadandir xursandligi, sogʻ-salomat ekanliklarini bilish — meni xotirjam qiluvchi asosiy narsalardan biriga aylandi.

Ertaga uyimizda kattaroq tadbir. Bu hafta ish kuni seshanbadan boshlanganiga men tadbirni hali indinga boʻladi deb yurgandim, lekin ertaga ekan.

Hozir hamma farzandlar, nevaralar, qarindoshlar bizni uyda. Onam bilan gaplashib, birinchi marta oilaviy tadbirimizga borgim keldi. Avvallari uncha xohlamas, parvo qilmas edim. Qaniydi uyda boʻlib qolsam dedim! Bari intiqliklardan boʻlak his ekan bu.

Qahramonim axborot texnologi. Kasbi bilan tarixni uygʻunlashtirib, Oʻzbekistonda avval boʻlmagan ajoyib loyihani boshlagan. Bir savolimga javobi juda yoqdi.

— Kasbingizdan mutlaqo yiroq sohada bunday tashabbusni boshlashdan oldin qoʻrqmaganmisiz?

— Agar siz biror sohada maʼlum miqdordagi bilimga ega boʻlsangiz-u, lekin men mutaxassis emasman-ku deb qoʻrqib, ezgu niyatdagi qandaydir ishingiz, loyihangizni boshlamay tursangiz, dunyo ham, jamiyat ham qandaydir yangilikdan bebahra qolishi, oʻzingizning ham hech bir ishingiz oldinga yurmasligi mumkin. Bilimingiz boʻlsa, shijoatingiz boʻlsa, qoʻrqmay qadam bosish kerak. Beayb Parvardigor, xatolik boʻladi, xatoni oʻz vaqtida tuzata olish ham ham katta ish. Tinch yursak, hayot zerikarli boʻladi-ku. Yaxshi maʼnoda chegaralarni buzish kerak.

Baʼzi mavzularni yozish uchun rostan tayyor boʻlish kerak shekilli. Avvalroq olgan yana bir intervyuyim oʻzimga yoqmagandi, muharririm “qanday boʻldi?”, deb soʻrasalar, “boʻladi” deb, ichimda “naridan-beri” deb qoʻygandim. Shu bilan yozishga hech koʻnglim boʻlmay yurgandi. Hozir shu materialning ustida ishlab turib, “buncha zoʻr maʼlumotlar, zoʻr hikoya chiqarkan-ku”, deb oʻtiribman. Orada qilgan ishlarim, tarixiy mavzulardagi koʻrgazmalarni yoritganimning oʻrni boʻlsa kerak bunda.

Nimadir nimagadir sabab boʻlarkan-da. Koʻrgazmalarga borishni uncha xohlamasam ham bu jarayonda oʻrganganlarim oʻzim uchun sevimli yoʻnalishdagi ishlarni yanada yaxshiroq bajarishda yordam berayotganini sezib boryapman.