O‘qing, ammo yig‘lamang...Bu asarni o‘qishni yoz boshida boshlagandim. To Yuchin vafot etguniga qadar o‘qidim va... uyog‘ini o‘qiy olmadim. Bardoshim yetmadi. Uch bolaning onasi sifatida yurak-bag‘rim ezilib ketdi. Jiashenni o‘ylasam, ko‘zlarimga yosh kelardi faqat...
Ancha kun o‘zimga kelolmay yurdim. Ho‘p, mayli, Figui yoshlikdagi xatolari uchun tavon to‘layotgandir, lekin Jiashen-chi?! Axir, uginaga juda qiyin bo‘ldi-ku...
Oradan ancha vaqt o‘tdi. Bir yarim oydan ziyod. Iyul oxirlab qolganida kitobga ko‘zim tushib, davomini o‘qisammikin, balki asar yakunida Jiashen ham baxtli bo‘lar, deb yana o‘qishni boshladim.
Afsuski, asar davomida undan ham qayg‘uli voqealar meni kutayotganini bilmabman... O‘qiyapman, yig‘layapman, yuragimni xuddi kimdir mijig‘lab ezib tashlaganga o‘xshadi.
Navbatama-navbat yo‘qotishlar. Kundan kunga Figuiga ham rahmim kela boshladi. Hattoki yoshligidagi qilmishlarini-da unutdim. Bo‘ldi, yetar, bas! Ularning ham baxtli bo‘lishga haqqi bor! Muallif bilan urishgim keldi shunday deb. Lekin... buning iloji yo‘q edi...
Insultga moyilligi bor insonlarga, farzand dog‘ini ko‘rgan onalarga bu asarni o‘qishni tavsiya qilmayman. Ammo shu zamonda yashayotgan barcha yoshlar, o‘rta yoshlilar uni o‘qib chiqishini hohlayman. Chunki hayotga nisbatan qarashlari o‘zgaradi. Shukur qilishni o‘rganishadi. Biz isrof qilayotgan narsalarning yuzdan biriga rozi bo‘lib yashagan va yashayotgan insonlar borligi haqida tasavvur uyg‘onadi. Yana bu asarni hokimlar, rahbarlar va shifokorlar o‘qishini istardim.
Muallifdan minnatdorman. Meni yig‘lashga majbur qila oldi. Diydam toshdek qotib ketgandi, oxirgi marta qachon chin dildan yig‘laganimni eslolmayman, lekin endi bilaman: 2024-yil yozda meni
“Yashamoq” yig‘latdi!
©️
Gulshanoy👉
@huzurkitoblari