"Xayr, dada,*
Biz endi ko‘risha olmaymiz dunyoda.
Bilamanki, sen tuproqda,
Bilamanki, sen —
qalbimning bag‘rida
ochilgan yaproqda.
Bilamanki, mumkin emas
seni bir ko‘rmoq
baxtini
tuta bilmay kuraklar-la
yer o‘pmoq!
Armonim qoldi,
Xolos.
Armonimga sig‘inaman.
Seni sog‘inaman:
Bilamanki, mumkin emas".
Tegirmontoshli hayotdan
Bunchalar yengil ketding —
Mayiting musicha inidan
Uchib tushgan pardayin yengil.
Qush misoli uchib o‘tding
yuzlab odamlarning yelkasi uzra…
"Men
Olamdan
O‘tdim.
Men olamdan o‘tdim,
Erkalatmang o‘tgan odamni.
Yelkalarda ko‘tarmang.
Atrofga
O‘g‘rincha
Yo‘talmang.
Rahmat, o‘zim borardim-ku:
Ehtiyoj bormi endi tobutga?!"
Seni unutib qo‘yganlar —
Men, u, ular —
Do‘stingman, ukangman, shogirdingman deb yurganlar,
Havosiz joylarda havo sotib yurganlar
Endi qanday yashaydilar? —
Ezib yubormasmi yelkalarini —
Mayiting shunday yengil.
Go‘yo uchib ketding kabutardek —
O‘sha men ko‘rgan —
Pahlavon Mahmudning maqbarasida
Bir-birini erkalab suygan
Ikki kabutarning biriday
Uchib ketding ma’shuqangni tashlab —
Mayiting shunday engil.
Qush misoli uchib o‘tding
yuzlab odamlarning yelkasi uzra —
Nazarimda tobuting uchib bordi qabriston tomon —
Hamma yugurdi seni ko‘tarmoq uchun,
O‘zini oqlamoq uchun,
So‘zini poklamoq uchun
Senga yelka qo‘ymoq uchun hamma yugurdi.
Yo sen o‘zing shoshdingmi
bu g‘arib dunyodan tezroq ketay deb,
Hech kim eshitmagan hasratlarimni
O‘sha toqu yagona
Hamdardimga tezroq borib aytay deb
Yo sen o‘zing shoshdingmi? —
Qush misoli uchib o‘tding
yuzlab odamlarning yelkasi uzra.
Barchamizdan baland bo‘lding o‘lganingda ham —
Qush misoli uchib o‘tding
Ro‘yi zamin ustidan.
"Biz endi bu yerda
Bu yerda
Uchinchi do‘stning to‘la
Finjonini ichib yashaymiz.
Biz endi Ona yer — najotning
Issiq bag‘riga qachon yetamiz, qachon?
Uchinchi do‘stning to‘la
Finjonini ichib yashaymiz-da endi.
Kimlarningdir uchinchi do‘sti bo‘lib qolarmiz, balki:
Uchinchi do‘sti bo‘lib.
Ularni o‘ylab: Uchinchi do‘stning to‘la
Finjonini ichib yashaymiz-da endi, do‘stim…"
Faqat tabassuming qoldi dunyoda
Muqaddas bo‘lib,
Munojot bo‘lib,
Sevinch bo‘lib.
G‘ariblarga armon bo‘lib,
Zaiflarga darmon bo‘lib,
Faqat tabassuming qoldi dunyoda.
Endi ortimizdan kelgan avlodlar
Qidirib o‘tajak o‘sha tabassumingni.
Xotiramda emas — shundoq ko‘z o‘ngimda
Paydo bo‘lar olis yoshlik sening qiyofangda —
Daf’atan ko‘raman: bir bo‘ron guvlar
Bo‘rilar o‘ragan bir odam ichida.
Bo‘ronga yalinaman: “Menga yo‘l ko‘rsat!”
Bo‘rilar o‘ragan odamga yalinaman: “Bo‘roningdan ber!”
Xotiramda emas — shundoq ko‘z o‘ngimda:
Qora tun ichida yolg‘izlikda adashganimda
Meni olib chiqqan eding
Umrimning so‘ngida bo‘lishi mumkin bo‘lgan
Afsuslaru pushaymonlardan.
Ortingdan qarab qoldim —
Endi men qarib qoldim.
Qush misoli uchib o‘tding butun umrim ustidan —
O‘sha men ko‘rganim: Rum mulkida, Kuniyo shahrida
Mungli nay bo‘zlab turgan maqbara hovlisida
Juftini yo‘qotgan mayus musichadek uchib ketding.
Sendan buyuk ertak qoldi Muhabbat degan —
Ichingda shovullab oqqan daryolar,
Sen hech kimni kiritmagan mungli dunyolar,
Suyak-suyagingdagi bitmas og‘riqlar
Endi shivirlayajak o‘sha ertakni:
Bor ekan-da, yo‘q ekan,
Majnunday oshiq shoir
Rauf Parfi yashagan ekan:
Bugun ko‘rdim:
Ikki daraxt o‘rtasida —
Archa bilan yong‘oq oralig‘ida
Do‘ppaygan qabring ustiga
Hayot bog‘laridan olib kelib
Shaftoli gullarini socharkan shamol
O‘sha ertakni senga aytardi:
"G‘unchalar pushtirang va za’far
Zangori yaproqlar shahrida.
G‘unchalar orzumdek har safar
G‘unchalar qalbimning bag‘rida…
Qalbimning bag‘rida bir jahon
G‘aroyib ertaklar aytadi.
Men qaytib kelmasman hech qachon,
G‘unchalar albatta qaytadi".
Rauf Parfi
t.me/Yosh_ShoirlarUz
