ҲУШ КЕЛДИНГ, БАҲОР...
Қаҳратон кумуш қиш белбоғ ечганда,
Майин тароватли саболар елди.
Тўнлари бир қарич лойни кечганда,
Баҳордан бир дарак, садолар келди.
Ҳаволар илиди, ерлар ҳам юмшаб,
"Сумалак"лар эриб сувга айланди.
Майсалар кампирдай лабини тамшаб,
Баҳор сувларидан ичмоқ шайланди.
Йўлда кетаяпман, дарахтлар ғужғон,
Эркин нафас олар, тебраниб аста.
Кузатдим, куртаклар гўёки мужгон,
Ёмғир шивиридан диллари хаста.
Заминнинг оташин юрак бағридан,
Хушомад қилганча майсалар унди.
Совуқ шамол эсган аёз заҳридан,
Ернинг ҳаловати уйқуси тинди.
Янгиланиш фасли баҳорой кириб,
Ҳаттоки, қумурсқа ҳаётга қайтди.
Ернинг ҳар жойидан ўзга ин қуриб,
Баҳорнинг васфига алёрлар айтди.
"Хуш келдинг, кийгин сен ям-яшил кўйлак,
Табиат қўйнидан сенга танладим.
Сен учун ясадим гўзал чамбарак,
Тақиб ол бошингга, гуллардан олдим.
Баҳорим, сен ила завқлидир ҳаёт,
Қайтадан яшнайди бутун бир олам.
Яшнайди дилларда музлаган баёт,
Кўклайди қўлларда совқатган қалам.
✍ Мунира Султон
БЕКОБОД