Бир мўмин кечқурун хуфтонга чиқишга тайёргарлик кўрибди. Ташкарида ёмғир ёғаётган экан, ёмғирга карамай уйидан чиқибди. Озгинадан кейин сирғаниб йиқилиб тушибди. Хамма ёғи лой бўлган, масжидга бора олмайдиган даражада. Уйига шошиб, кийимларини алмаштириб яна масжидга қараб йўл олибди.
Жамоатга улгуришим керак деб шошилган экан яна йиқилибди. "Алхамдулиллаҳ" деб уйига шошиб кириб, кийимларини яна алмаштириб кўчага чиқса, эшикнинг олдида бир киши шамчироқ билан турибди.
- Қани, биродар, эҳтиёт бўлиб юринг, мана буёқдан юринг, сирғаниб кетманг, тош бор экан қоқилиб кетманг... - деб масжидгача олиб бориб орқасига ўгирилибди. Мўмин ҳайрон бўлиб:
- Биродар, масжидга кирмайсизми? - деб сўрабди.
- Йўқ кирмайман - дебди.
- Нега?
- Чунки мен Шайтонман.
- Менга нега ёрдам бердинг ундай бўлса?