Хотира денгизи ичига кириб борар экансан, бир ажиб ширин азобни ҳис қиласан
Бир беғубор болалик даврларингни эслаб, роҳатлансанг, бир ўша даврларга энди қайта олмаслигингни эслаб азобланасан
Мана бугун ҳам бундан 20 йиллар аввал таълим олган мактабимни кеза туриб, шундай роҳат ва шундай азобни ҳис қилдим.
Босиб ўтган умр йўлимга назар солдим. Шунга амин бўлдимки, бу дунёда минг йил яшасанг ҳам, ҳаммаси бир пасда ўтиб кетгандек бўлаверар экан. Чунки худди кечагидек шу ерларда жавлон уриб чопқиллаб юрар эдим.
Болалик бир ажиб туш эканки, қачон уйғонганингни ўзинг ҳам билмай қолар экансан. Лекин шу тушни яна қайта-қайта кўргинг келаверар экан.
Яна шунга амин бўляпманки, умрнинг ҳар лаҳзасини қадрлаш керак экан. Чунки бугунги кун эртага йўқ, бугунги одамлар ҳам эртага топилмайди
Шундоқ экан, умрингизнинг қадрига етинг, бугунингиз билан яшанг. Шуни унутмангки, ўтаётган вақт эмас, бизнинг умримиздир
Вафо Мўмин
РУҲИЙ БАРКАМОЛЛИК