#МУҲСИНА
#No_31

-Коллежни битириб қаерга топширмоқчисан?- деди пиёда айланиб юрган пайтимиз.
-Мединститутга.
-Мен руҳсат бермасамчи?- чимирилиб қаради у.
-Кўндираман.
-Қандай?
-Буни ўша пайти биласиз,- кулдим.
 У ҳам жилмайиб қўйди.
-Нега сизга шифокорлар ёқмайдими?
-Менга ўқиган қизлар ёқмайди.
-Биринчи учрашувимизда мен ҳам ўқимаган эдим. Лекин эрсираб қолдинг демадингизми?
-Войвў ҳами эслаб юрибсанми?
-Ҳали бери унутмайман,- деди таҳдид билан.
-Унутиб юборасан мана кўрасан?- у юзларимни қўллари орасига олди. Барибир ҳиссиз. Димани кўзлари....бошқача эди...
 Лабларини яқинлашаётганини кўриб қочдим.
-Уятсиз?- дедим ҳазиллашгандек кўрсатиб ўзимни.
-Тўхта.
-Йўқ,- мен югура бошалдим. Ва бир пайт бақувват қўллар орасида тушиб қолганимни ҳис қилдим. Қўрқиб бақирмоқчи эдим, оғзимни ёпди.
-Тўхта,- деди мени ушлаб турган одам жонингдан умидинг бўлса борингни чиқар. Қўрқув билан Жавлонга қарадим.
-Майли фақат қизга тегма,- деди Жавлон ёнидаги борини чиқариб бера бошлади.
-Бу кам. Қани қизалоқ тақинчоқларингни еч тезроқ.
  Қўрқа-писа қулоқларимдаги, бўйнимдаги ва билагимдагини ечиб бердим.