#Munosabat
Bir maktab o‘qituvchisi yozyapti.
Bugun ayrim o‘quvchilarimizning soqoli o‘sganligi, forma kiymaganligi, muomala madaniyati yo‘qligi, xullas, tarbiyasizligi uchun prokuraturaga chaqirildik: 3 nafar sinf rahbar, 3 nafar direktor o‘rinbosari, 3 nafar 11- va 1 nafar 8- sinf "jinoyatchi"lari, ularning ota-onalari. Maktab 2 navbatda ishlaydi. Maktabda taxminan 2 soat shuncha hodim yo‘q bo‘lsa, ahvolni tasavvur qilavering, hammamiz darsimizni, ishimizni tashlab bordik.
Prokuratura xosxonasida obdon tekshirishdi, maylida...
Shunchaki, xo‘rlandik. O‘qituvchi ekanligimizdan o‘ksindik, kamsitildik, aybimiz o‘qituvchi bo‘lganimiz...
Prokuror yordamchisi (o‘zini tanishtirmadi, ismining Jasur ekanligini keyin bildik) 30-35 yoshlar atrofidagi yigit xonasiga kirganimizdan hammamizni sensirab, baland ovozda qo‘pol ohangda gaplasha boshladi. Aslida muomala madaniyatini o‘zidan boshlashi kerak ekan (o‘quvchilarga o‘qituvchiga qanday muomala qilishni ko‘rsatdi). Hammamiz kasbimizga noloyiq topildik. Jinoyatchilarni yetishtirishda ayblandik. 2 soatlar chamasi tik holatda turdik (qadrimiz yo‘qligining isboti).Tushdan keyin bo‘lganligi uchun charchagan ekanman, ko‘zim tinguday arang chidadim, yiqilib qolishimdan xavotirda edim. Hammamiz "savalandik".
Shu xonaga kirib-chiqib yurgan yoshgina hodim mening sobiq o‘quvchim Ulug‘bek edi. U bo‘lajak prokuror. Meni ko‘rib salom berdi. Past ovozda salomlashdik. To‘g‘risi, uyaldim... "Jinoyatchi" o‘quvchimdan qanchalik xafa bo‘lgan bo‘lsam, bo‘lajak prokurordan shunchalik xursand bo‘ldim. Bir vaqtda ikki holat. Odam bolasi qanday oilada tug‘ilganligiga ham ko‘p narsa bog‘liq-da. Shunday ota-onalar borki, ularning o‘zlari tarbiyaga muhtoj...
Anchagina "suhbat"dan so‘ng bizga ruhsat berishdi. Ota-onalarga ma’muriy javobgarlik belgilandi. Bizga esa, hayfsan...
Chindan hayfmiz.
O‘zimni yomon his qildim, yuragim bezovta bo‘ldi, boshimga og‘riq kirdi...
O‘qituvchi zoti shunaqa bo‘lar ekan. Ayniqsa, adabiyotchilar ko‘ngil kishisi bo‘lishadi. Qalb jarohatining bitishi qiyin. Shu bilan birga birovning qalbini ham avaylashni bilamiz.
Har doim o‘quvchilarimga qo‘pol gapirmaslikka, nafsoniyatiga tegmaslikka harakat qilaman. Shuning uchundir balki, ular ham menga yaxshi munosabatda bo‘ladilar. To‘g‘ri, besh qo‘l barobar emas, har bir sinfda bitta-ikkita "quloqsiz" bolalar bo‘ladi. Ular na yaxshi gapni tushunadi, na yomon gapni. Ota-onasini chaqirtiramiz, ba’zan ma’muriy javobgarlikka tortiladi.
Urish umuman mumkin emas. Yaxshi gapirsang oyoq osti bo‘lasan...
Xo‘sh, nima qilish kerak? Xatolik qayerda? Ta’lim-tarbiya masalasi qachon bir tartibga tushadi... Savollar ko‘p, lekin javob qani??? Men o‘qituvchi sifatida o‘zimga baho bera olmayman, lekin kasbimni mas’uliyat va fidoiylik bilan bajarapman. Bularni shunchaki, bir o‘qituvchining hayotidagi real holat misolida yozdim. Xulosa o‘zingizdan.
P/S: Afsus, ming afsus shu prokurorlarni ham o‘zimiz o‘qitdik, tarbiyaladik, jamiyatda o‘z o‘rnini topish uchun, vaqtimizni, umrimizni, sog‘ligimizni yo‘qotdik.
O‘qituvchini mehnat qaritmaydi, mana shunday “o‘quvchilari”qaritadi
Ma’lumot uchun o‘zim ham o‘qituvchiman va bu ustozni yozganlarini yuragimdan his etdim va rostdan achindim.
Kanalga ulanish: FIKRAT.UZ
