Миллион жажжи фонус ёқди дарахтлар,
Камалак. Яшиллик. Емғир юз фоиз...
Имон келтиргайман аммо –
бу боғлар
ёруғдир бизнинг-да севгимиз боис.
Ҳар оғоч, ҳар шохни уйғотди наврўз,
гул билан китиқлаб карахт танини.
У сени кўрсатди менга.
Ва билдим
юрагим қаерда жойлашганини!

Оҳ, баҳор! Заминнинг сўз эркинлиги!
Майсалар куйлашар кўкка ўрлашиб.
Шу буюк қувончга жўр бўлдик биз ҳам
лабларим лабларинг билан бирлашиб.

Умр нима ўзи!
Имон келтирай.
ҳикмат бу, баҳордек қисқа ва аён:
Севги ила маъсуд онларни ўйла,
асил умр шулдир, Қолгани – ёлғон...

* * *
Симоб устунига жо бўлган жонман,
Симоб устунига жо бўлган жоним.
Алвон балқишларим кўринмай қолса,
Демак, қиш, пастларда ғуж бўлган оним.

Оламда бош тиклаб турмоғим учун
Куёш сўралайман билониҳоя,
Илиқ кафтларингни менга чўзсанг бас,
Илиқ нафасингни сезсам кифоя.

1983