Muhammad Siddiq

“MUHABBAT MANA SHUNAQA...”

Muhabbat nima o‘zi? Bu atirgul butalari orasidan esib o‘tgan shabbodaning mayin nafasi, g‘unchaga qirmizi rang baxsh etguvchi jo‘shqin alanga. Muhabbat – bu jahannam musiqasi, hatto qartaygan qalblar ham uni eshitganda, o‘zini tutib turolmaydi, o‘yinga tushib ketishadi. U dastorgulga o‘xshaydi. Tun boshlanishi bilan ochiladi va xuddi ayiqtovongulidek, xiyolgina shabboda nafasidan gul barglarini yumib oladi va lekin qo‘l tekkizishing bilan so‘lib qoladi.

Muhabbat mana shunaqa!

U odamni nobud qilishi ham, jon ato etib, unga o‘z tamg‘asini yana qaytadan bosishi ham mumkin. Bugun u menga, ertaga senga, indinga esa yana boshqa odamga lutf ko‘rsatadi. Sababi, u qo‘nimsizdir. Lekin u senga abadulabad o‘chmaydigan muhrini bosishi va to so‘nggi nafasing chiqquniga qadar zinhor so’nmay yonib turishi ham mumkin. Chunki u boqiydir.

Muhabbat ana shunaqa murakkab jumboqdir!

O, muhabbat – bu yulduzlari charaqlagan, zaminning ajib atri dimoqqa urilgan yoz kechasi... Yo‘q, u tamomila boshqacha bo‘ladi va uni dunyoda hech bir narsa bilan qiyos qilib bo‘lmaydi. Mana, bahor tuni yerga indi va yigit o’z qarshisida bir juft shahlo ko‘zni ko‘rdi. U bu ko‘zlarga qarab to‘ymaydi. Keyin u qizning dudoqlaridan bo‘sa oladi. Shu payt u o‘z qalbida ikkita ajib chiroq: quyosh bilan oy uchrashganini his etadi. U shu ondan boshlab dunyoda nimalar bo‘layotganini ko‘rmaydi ham, eshitmaydi ham...

Muhabbat shunaqa narsa!

Muhabbat – xoliq Egamning miyasiga birinchi bo‘lib kelgan eng dastlabki kalimadir. Tangri: “Munavvarlik bo‘lg’ay!” deganida muhabbat tug‘ilgan. Parvardigor yaratgan narsalarning barchasi ham birday go‘zal va dilbar edi. Tangri ularning birontasini ham fanoga qaytarmadi. Shundan buyon muhabbat yer yuzidagi jamiki narsalarning sarchashmasi va hokimasi bo‘lib qoldi. Va lekin, shunisi ham borki, muhabbat yo‘lining boshidan oxirigacha gullar to‘shalgan va qon to‘kilgan, qon to‘kilgan va gullar to‘shalgan...

© Knut Hamsun
“Viktoriya” romanidan

“DILI QANI BEDILNING?..”

Lirika lohiyasining ilk namoyishi – ustoz Aziz Saidning she’riy konsertini ham o‘tkazib oldik. Hammasi kutganimizdan-da a’lo darajada bo‘ldi!

Konsertgacha bo‘lgan jarayon juda ko‘p mehnat talab qildi, albatta. Lekin tomoshabinlarning she’rga, shoirga, shuncha qilingan harakatga nisbatan ijobiy munosabati, iliq fikrlari va shunday badiiy kechalarga ishtiyoqmandligi charchoqlarimizni butkul chiqarib yubordi.

Tayyorgarlik davomida barcha tashkilotchilarni chuqur hayajon bosib turargandi. Ayniqsa, jamoa a’zolari har qanday vaziyatga tayyor turgan edik: “Ko‘ngildagidek chiqmasa, nima qilamiz? Konsertga kelganlar bizdan rozi bo‘lib ketishi kerak...” deb kuchimiz boricha ishga kirishdik. Natija esa zo‘r bo‘ldi, rosti.

Sahna ko‘rinishlari, ramzlarga qurilgan dekoratsiya, ustoz she’rlari va asarlariga asoslangan aktyorlarning chiqishlari, chiroqlar, musiqalar – bari uyg‘unlashib, o‘zgacha muhit xosil qildi, ruhimizni sehrlab qo‘ydi!

Ustozning ijod yo‘li, ijrolari esa alohida mavzu – bunday she’rlarni faqatgina Aziz Said yoza oladi va mahorat bilan o‘qib, tinglovchining yurak-yuragigacha yetkazib beradi! Auditoriyaning bir chetida konsertni maroq bilan tomosha qilarkanman, har bir satrdan zavqlanar, ayniqsa, “Paganini...” ijrosi davomida tomog‘imga nimadir tiqilganday bo‘ldi – hayratim, hasratim ko‘zimga qalqib chiqib, chinakkam san’atdan sarxushlikni his qilardim.

Shu o‘rinda, loyihani qo‘llab-quvvatlagan, hamkorlik qilgan, uzoq-yaqindan beminnat yordam bergan barcha do‘stlarimizga minnatdorchilik bildiraman! Ko‘pchilikning mehnati singdi. Qancha rahmat aytsak oz.

Ustoz Aziz Saidga esa farg‘onaliklar nomidan alohida rahmat!

Bunday badiiy kechalar hali yana davom etadi. Lirikadan uzoqlashmang!

@Muhammad_Siddiq