#Bir_kitob_haqida
📘
Harper LI: "Mazaxchini o'ldirish"Frans Kafkaning "Otamga xat" asarida o'g'ilning otaga nisbatan samimiy iztiroblari tasvirlanadi. "Mazaxchini o'ldirish"da esa farzandlar tomonidan otaga bo'lgan hurmatning yuksak namunasini ko'rishimiz mumkin.
Ota o'z farzandlariga to'g'ri tarbiya berish uchun hayotida uchragan har qanday qiyinchilikni mardonavor yengib o'tishga harakat qiladi. Insonparvarlik, rotgo'ylik uchun boshini baloga qo'yishga ham tayyor bo'ladi. Ommaviy fikrlash tarzidan qochadi va o'z o'rnida ularning ta'qibiga ham uchraydi.
Inson hayotida onalar kabi otalar ham mukammal tarbiyachi ekanligining guvohi bo'lamiz. Chunki mutolaa jarayonida anglashimiz mumkinki, mitti qahramonlarimizning onasi vafot etgan...
Kichik jussali, ammo katta yurak sohib va sohibalari bo'lgan Jem va Skaut Finch — uzoq yillardan beri Meykomb shaharchasida Finchlar sulolasining mitti vakillari. Ularga doim sirli va qo'rqinchli ko'rsatib kelingan Redlilar bilan ham alohida qiziqib ko'rishadi. Bu ajoyib aslida, inson yuragi buyurgan ishni qilishi kerak. Yaxshilikni sevgan qalblar esa hech qachon adashmaydi!
Bilasizmi nima demoqchiman? Biz yashayotgan dunyo... shunday dunyoki, bundan qochish uchun odamlar o'zlarini har turli ermaklarga uradilar. Ko'zlarini berkitib boshqa narsalarni ko'rishni istaydilar ba'zan. Ba'zan shunday tanlovlarning biri albatta kitob bo'ladi. Ammo kitoblarda yaratgan olamimiz ham mukammal bo'lavermaydi. Balki bu hayotning i'nikosidir.
Shu kitobda yuragizmizni ezishi kerak bo'lgan bir joyi bor:
"U hali devor oldida edi. Men xonaga kirganimdan beri u devorga suyanib, qo'llarini chalishtirib turardi. Men uni qo'lim bilan ko'rsatganimdan so'ng u qo'lini tushirib, devorni ushladi. Uning qo'li hech qachon quyosh ko'rmaganday oppoq edi, shu darajada oq ediki, Jemning nim qorong'u xonasida ham qaymoqrang devorda uning oqligi bilinib turardi.
Qo'lidan keyin men uning changga belangan moshrang shimini ko'zdan kechirdim; ko'zlarim uning yirtilgan ko'ylagiga tushdi. Uning yuzi qo'li kabi oq edi, lekin iyagi ko'rinmayotgandi. Yuzi kirtayib ketgandi; og'zi katta, chakkalari ichiga botib ketgan; ko'k ko'zi oqarib ketganidan uni hatto ko'rmikan deb o'ylabman; boshining tepasidagi rangsiz siyrak sochlari parga o'xshar edi." Bu jumlalar kitob xulosasi edi. Nimaga bunaqa? Bir insonning tanazzuli uchun kim aybdor? Jamiyat? Ota-ona? O'zimi? Taqdirmi yoki?
Nimaga bir negr shunchaki otib tashlanishi kerak? Aslida janob Yuelning qizini kim zo'rlagan? Qizni otasi zo'rlagan, jamiyat ma'naviy qoloqligi uchun ezgan, taqdir shunday tuqqan desam ishonasizmi?
Xastaginam, bu bilan men o'zimni sog' demoqchimasman, bunday qabihliklardan qanday qochish mumkin?
Boring, hamma qo'rquvlaringizni Redlilar uyiga o'xshash bir uyga qamang. Xoh orzungizni qamang, xoh o'zingizni. Shunda Artur alvasti kabi keraksiz oltinchi barmoqqa aylanasiz va sizni kesib tashlashadi! Hammasi tugaydi! Tugaydi...
... Bundan keyin o'zingizga "Qanday qochaman?" emas "Qanday barham beraman?" deb savol bering.
© Dilrabo Tursunqulova
📚
@kitoblar_apk