Bugun dadam ikkalamiz birga futbol ko'rdik, har doimgidek. Man City bilan Liverpool o'ynayotgandi bir-biriga qarshi. Odatda futbol ko'rganimizda ko'p narsalarni muhokama qilamiz. Mavzular faqat futbol atrofi emas, balki umuman falsafa, ilm-fan, hayot haqida ham bo'lib ketadi ba'zida.
Bu safargisi boshqacha bo'ldi. Menda gaplashish uchun kuch ham, xohish ham yo'q edi. Shunchaki ekrandagi jarayonga tikilib, xayollarim qayerdadir uchib yurdi. Biror narsa qilayotganda xayolim boshqa joyda bo'lishi normal holat, deyarli har doim shunday. Lekin dadam bilan futbol ko'rayotgan paytim hech bunaqasi bo'lmagan. Halovatimni yo'qotib qo'yganimni sezdim, hatto dadam bilan birga futbol tomosha qilganimdagisini ham.
Qanchadir vaqt oldin, balki 1 oy, balki 6 oy, balki 4 oy, ahamiyati yo'q, qanchadir vaqt oldin halovatimni topgandim men. Topdim ham emas, qurayotgandek edim o'zim uchun. Lekin oradan vaqt o'tib, nimadir bo'lib barchasi teskari ketishni boshladi. Odamlar harakat qiladi hammasini yaxshilashga, to'g'rilashga, nimadir qilishga. Lekin oxir-oqibat baribir o'sha tupikka tiqilib qolaverishadi. Shunaqa payt o'zi bilan o'zi qolib o'ylab ko'radida, "Nafig kerak menga bu? O'zimni o'ldirvorsam bo'lmaydimi" deb o'ylab qoladi. Ba'zilar buning uddasidan chiqadi, ba'zilar yo'q.
Barchasi zo'r bo'lishi uchun odamlarning emotsiyalari o'chishi kerak. Lekin odamlar aynan shu emotsiyalarning ustiga qurilgani, ularga ko'ra ish ko'rgani uchun buning iloji yo'q. Va aynan mana shu narsa barchasi orqaga ketishni boshlaydi. O'zini o'ldirishiga esa biologiya, yashash uchun kurash yo'l qo'ymaydi. Futbol ham tugagandir. Matchning 80-minutlarida turib ketgandim o'rnimdan, endi esa dadam biatlon ko'ryapti. Men laptopimdagi ba'zi ishlarni/experimentlarni qilishim kerak.
@xfeusw
Bu safargisi boshqacha bo'ldi. Menda gaplashish uchun kuch ham, xohish ham yo'q edi. Shunchaki ekrandagi jarayonga tikilib, xayollarim qayerdadir uchib yurdi. Biror narsa qilayotganda xayolim boshqa joyda bo'lishi normal holat, deyarli har doim shunday. Lekin dadam bilan futbol ko'rayotgan paytim hech bunaqasi bo'lmagan. Halovatimni yo'qotib qo'yganimni sezdim, hatto dadam bilan birga futbol tomosha qilganimdagisini ham.
Qanchadir vaqt oldin, balki 1 oy, balki 6 oy, balki 4 oy, ahamiyati yo'q, qanchadir vaqt oldin halovatimni topgandim men. Topdim ham emas, qurayotgandek edim o'zim uchun. Lekin oradan vaqt o'tib, nimadir bo'lib barchasi teskari ketishni boshladi. Odamlar harakat qiladi hammasini yaxshilashga, to'g'rilashga, nimadir qilishga. Lekin oxir-oqibat baribir o'sha tupikka tiqilib qolaverishadi. Shunaqa payt o'zi bilan o'zi qolib o'ylab ko'radida, "Nafig kerak menga bu? O'zimni o'ldirvorsam bo'lmaydimi" deb o'ylab qoladi. Ba'zilar buning uddasidan chiqadi, ba'zilar yo'q.
Barchasi zo'r bo'lishi uchun odamlarning emotsiyalari o'chishi kerak. Lekin odamlar aynan shu emotsiyalarning ustiga qurilgani, ularga ko'ra ish ko'rgani uchun buning iloji yo'q. Va aynan mana shu narsa barchasi orqaga ketishni boshlaydi. O'zini o'ldirishiga esa biologiya, yashash uchun kurash yo'l qo'ymaydi. Futbol ham tugagandir. Matchning 80-minutlarida turib ketgandim o'rnimdan, endi esa dadam biatlon ko'ryapti. Men laptopimdagi ba'zi ishlarni/experimentlarni qilishim kerak.
@xfeusw