— Бирон нарса сотасиз, шекилли?
Аёл бир Қурбонга, бир қор ташлаб турган осмонга қараб қўйдию индамади.
— Совқотибсиз. Манов жойга киринг… тортинманг.
— Совқотганим йўқ, керакмас.
— Шамоллаб қоласиз!
— Ўрганиб кетганман.
Аёл гарчи киришга унамаётган бўлса-да, уйчага бир-икки қараб қўйди. Мижжаларида ёш қалқигандек бўлди. Ёки Қурбонга шундай туюлдими, ҳарҳолда бошқа бозордаги аёллардан нимаси биландир ажралиб тургандек, бу аёлни шу дамда Қурбон ўзига яқин олди. Фақат у бегона эркак ёнида истиҳола қилаётир. Шуни ўйлаб, Қурбон бир қарорга келди.
— Мен кетаётгандим, калитни қолдирай. Сиз ўтираверинг бемалол. Эшик тепасига қўярсиз калитни, — Қурбон шундай дедида, калитни узатди. Аёл қимтина-қимтина уни олди. Занжирли совуқ калитни оларкан Қурбоннинг кафтига бир зум қуш қўнгандек бўлиб, аёлнинг бармоқлари беихтиёр тегиб кетди. Шу лаҳзада аёл кишини бу қадар яқинидан кўриб, не бир ҳисларни туюб, дил тубидан тотли бир туйғу кечганини беихтиёр чуқур англади. Шу кеча қалин қор ёғди. Қурбоннинг эса бозорга обборгудек айтарли нарсаси ҳам йўқ. Бир кун чиқмаса чиқмас. Лекин анови аёл нима бўлади? Шуни ўйлаб, боши қотди. Калитнинг жойи-ку аён. Лекин билмаган кишининг жойига кирармиди. Сираям. Тани музласаям кирмайди. Қурбон қайтаётганида ҳам калитни сиқимлаб паришон қолган эди. Оёғини зах сўради, устиям юпун. Палтосининг ҳам оҳори кетган. Музлаб қолса-я?! Э, йўқ-йўқ… Шу лаҳза бирдан Қурбоннинг кўзига аёздан ғужанак бўлиб, қўлларига «куҳ-куҳ»лаб турган аёл кўриниб кетди. Кейин телевизорга қараб-қараб нонушта қилаётган иккита мунчоқдек фарзандларига нигоҳи тушди. Уларнинг кўзлари тубидаги сокин тафтдан эти жимирлади. Совуқда қолган нотаниш аёл эмас, Қурбоннинг ўзидек титраб кетди. Бир муддатлик бу тушуниксиз кайфият Қурбонни элитиб қўйди.
— Дадажон, бозорга бормайсизми? — Қурбонни қизининг саволи ўзига келтирди.
— Бораман, она қизим, бораман, — Қурбон шундай деркан, ўзининг жавобидан ҳам ҳайрон бўлди. Ва кўниккан одатича, қўзғалиб кийина бошлади. Бир неча дақиқадан кейин у бозорга жўнади. Йўлда жадаллаб бораркан, қорни кураш, уйчани иситишни кўнглига тугди. Муваққат уйчага яқинлашгани сайин Қурбон ҳар кунги бозорчага эмас, нотаниш аёлга яқинлашаётганини ич-ичидан ҳис қилиб, вужуди қизиди. Ҳаллослаб юриб, уёқ-буёққа кўз ташлади. Атроф қарийб бўм-бўш. Бозорга ин қурган ўзи каби уч-тўрт сотувчидан бўлак зот йўқ. “Келмаслиги мумкин эмас, — дерди қандайин бир ички овоз Қурбонга. “У шу ерда. Қайсидир панароқ жойда қор тинишини, э, йўқ, сенинг… келишингни кутяпти”. Аммо аёл йўқ эди, тополмади. Қурбон негадир у барибир келади деб ўйларди. Лекин келмади. Шундаям Қурбон қараб туролмади. Совуқсираб келиб қолса, қўлларини иситар, пойафзалини қуритиболар дея иситгични қўшди.
Ўтиб қолса, кўрмай қолмай деб, дарича пардасини ҳам кўтариб қўйди. Кутди. Савдо ҳам бўлмади ҳисоби. Кутди… сўнг тушга яқин юз-кўзлари совуқдан увишиб уйга қайтди.
Кейинги куни ҳаво бироз юмшаб, офтоб кўриниш берди. Эрув бошланди. Қурбон бозорга келса, не кўз билан кўрсинки, аёл сумкасини билагига илганча ўйчан турибди. Қурбонни кўриб, эшитилар-эшитилмас паст товушда салом берди. Чеҳраси қизаргандай бўлди. Қурбон ҳам алик олди. Ўзи ичкарига кирса, аёл тағин тортиниб кириши даргумон. Ўз ҳолига қўйса, эриётган қор сувидан тургулик жойнинг ўзи йўқ.
Қурбон беихтиёр севиниб кетди. Худди кўҳна қадрдонлардек унга яқин бораётганидан ўзи ҳам ҳайрон бўлди. Аёл ҳам ўзини жуда бегона тутмаётгандек туюлди эркакка.
— Ассалом-алайкум, — деди аёл кўзини ерга олиб.
— Валайкум… сиз кеча кўринмадингиз?
— …
— Мен ўйлабман, сизни бошпанаси…— Қурбон тутилиб қолди. Аёлнинг унга адл боққан нигоҳлари унинг сўзини бўлиб қўйди. Шу топда кап-катта эркак ва аёл бир-бирига бегона бўлган ёш болакайларга жудаям ўхшардилар. Балки, дунёдаги аёл ва эркак бир-бирлари олдида доимо ёш боладир, эҳтимол.
— Келинг, бизнинг дўконни бир кўринг, — Қурбон иложи борича ўзини эркин тутишга уриниб, ўзининг муваққат уйчасини дўкон, дея атади. Аёл унинг гапларидан, чеҳрасидаги тортинишдан эркакнинг кўнглида не гаплар ўтаётганини англагандек бўлди. Улар дўконга киришди.
