“Болалик – ҳеч қачон тамом бўлмайдиган тушга ўхшайди. Қуёш ҳар доим чарақлайди, осмон ҳеч қачон қораймайди. Аммо бу сеҳрнинг ичида бир нарса яшириниб ётади. Сен билмайдиган, ҳис қилмайдиган нарса – ўлим ёки севги. Улар шу ерда, сенинг орқангда. Фақат кутмоқда. Сен эса бу ҳақида ўйламай, оддийгина яшашда давом этасан. Чунки бу – болалик. Бу, қўрқувнинг ҳали исм қўйилмаган даври.” Вейданинг ҳикояси – бу ҳар биримизнинг ҳикоямиз. Ҳар бир хотира – бу туманли кўлмакнинг юзасида ялтираган сурат. Бу фильмни кўриб, мен ўзимни кўрдим. Ўзимни ва кўзимнинг ўнгида сўниб бораётган қуёшни. Режиссёр ҳар бир кадрга ўз юрагини солиб, болаликка ўхшаш, жуда оддий, аммо қалтис ва ўзига хос бир дунё яратган. Бу фильм сени пастдан ушлайди ва юқорига тортади: аввалига кулдиради, кейин юрагингни сиқади, кейин эса сени билмаган томонга улоқтиради. Бу нафақат ҳикоя, бу – ўзинг билан юзлашув. Ҳаётингнинг энг ёрқин, энг қоронғи томонларига қараш имконияти. Ва бу сени ўзгартиради.”

“Менинг қизалоғим – бу фильм эмас. Бу – эшик. Уни очсанг, болалигингни яна бир бор кўрасан. Лекин эҳтиёт бўл, чунки бу эшик ортида хотиралар яшайди. Баъзилари сени қучоқлайди. Баъзилари эса сени қувиб келади.”