ayamni ba'zan ranjitib qo‘yaman. ataylab emas, albatta. menda shunday vaziyatlar bo‘ladiki, bu yaqin insonlarimga ta'sir qilib qoladi. shu vaqt ulardan berkinishga, nima desam ekan, ulardan o‘zimni ma'lum muddat uzaytirishga harakat qilaman. ularga qattiq gapirib dilini og‘ritib qo‘ysam-chi deb qo‘rqaman.

to‘g‘ri, kichikligimdan ayam bilan ko‘p bo‘lmaganmiz. ya'ni men ko‘proq bobo va buvimlarniki( dadamning ayalarnikida) turganman. ammo uydagi vaziyatlarni-da tez ilg‘ardim. ba'zan qo‘limdan hech narsa kelmasligini o‘ylab qiynalar edim. ( bu haqda ko‘p gapirib berganman, eslaysizmi?!)

bir kun ayam menga nima dedi deng. qizim, yonimda birpas o‘tirsang-chi. o‘sha payti o‘z xonamga shoshilar ekanman, birdan bo‘g‘zimga nimadir tiqildi. o‘tirdim biroz. oh, ayajon, o‘zim yoningizda o‘tirsam bo‘lmasmidi?!

ayamning yonida bo‘lar ekanman, qo‘llarim oyoqlarini uqalashga tushadi doim. keyin ularda yotib tin olaman biroz. ayamning bizni bilim olishimiz uchun qilgan va qilib kelayotgan mehnatlarini o‘ylasam... katta opam birinchi yili o‘qishga kira olmaganlarida ayamning ahvolini tasavvur ham qila olmasdim, faqat unsiz yig‘lashlari meni cho‘chitardi. ayajon, men ham sizdek bardoshli bo‘la olarmikanman?! ba'zan dilingizni og‘ritib qo‘ysam, sizning oyoqlariga boshimni qo‘ya olmasam mendan ranjimang, xo‘pmi?! sizni yaxshi ko‘raman.

Zarinning hislari...