Husanovning ilk o‘yini
Kecha Abduqodir “Manchester Siti”da ilk o‘yinini o‘tkazdi. Rosa hayajonlandi:
3-daqiqadayoq qo‘pol xato qilib, gol o‘tkazib qo‘ydi. Bir nechta vaziyatlarda noto‘g‘ri uzatmalar berdi.
Xullas, muvaffaqiyatsiz o‘yin.
Ammo menga murabbiyning munosabati yoqdi:
1. 54-daqiqagacha uni boshqa futbolchi bilan almashtirmadi.
O‘ziga ishonchi tushgan paytda indamadi. Yaxshi o‘ynashni boshlagachgina zaxiraga oldi.
2. Almashganida uni quchoqlab kutib oldi.
3. O‘yindan keyingi anjumanda shunday dedi:
“Hali yosh, ko‘nikib ulgurmagan. O‘rganib ketadi.”
Menga muxlislarning munosabati ham yoqdi:
U maydonni tark etayotganda o‘rnidan turib qarsak bilan kuzatib qo‘yishdi.
Rivojlangan davlatlarda yoshlardagi xatoni normal qabul qilishadi. Imkoniyat berishadi. Ishonch bildirishadi.
Xato — o‘rganish vositasi, deb tushunishadi. Hatto rivojlanishga sabab — o‘tmishdagi xatolari ekanini yaxshi bilishadi.
Bunday munosabatni ko‘rgan yoshlarda o‘ziga ishonch ortadi. Xato qilishdan kamroq qo‘rqib, mas’uliyat olishga intilishadi:
- Tavakkal qilishadi.
- Uzoq muddatli qarorlar qabul qilishadi.
- Yaxshi natijaga erishishadi.
Bizda esa aksincha:
Bir marta xato qilsa — darrov "yanchib" tashlaymiz.
Xato qilishni falokatdek qabul qilamiz.
Natijada “Tinchgina yashab yuribmanku,” degan tushuncha shakllanadi. Mas’uliyat olishdan qochiladi. Rivojlanmaydi.
Bu tarbiyani olganlar esa keyingi avlodni “Qo‘y, xato qilma! Qo‘y, uni qilma! Qo‘y, buni qilma!” deb tarbiyalaydi va...
Haqiqatan “qo‘y”ga aylantiradi.
Xulosa:“Qo‘y” qilmang. Qo‘yib bering.
Qo‘ylik zanjiridan chiqaylik!
Manba: Ustoz_kundaligi
