​​Kitobimni bermayman...

Yaqinda bir tanishim: “Kitoblarimni hech kimga bergim kelmaydi, bu xasislikmi“,-deb qoldi.

Aslida, bu hamma kitob oʻqiydigan va kitobni yaxshi koʻradigan insonlarda bor xislat. Fikrimcha, kitob xuddi eng yaxshi koʻrgan libosingga oʻxshaydi, uni kiymasang ham birovga bermaysan, chunki bilasan, qachondir kiyging keladi va har kiyganingda senga goʻzal kayfiyat bagʻishlaydi, oʻsha libosning oʻz ifori, senga biram yarashib turishi va eng muhimi, u sen bilan boʻlsa, boshqa mulozamatning keragi yoʻqday tuyulaveradi, chunki sen u bilan goʻzalsan va bu goʻzallikni boshqalarga berging kelmaydi!

Kitoblar... ularni yigʻish maroqli, ular bilan boʻlish zavqli, qiynalganing, xafa boʻlganingda, kimdir ranjitganida ular taskin boʻladi, faqat ular seni jimgina eshitadi va eng ogʻriqli yaralaringga sassiz, harakatsiz malham boʻladi...

Shu sababli ham bu mening kitobim, u sening kitobing, ular bizning kitobimiz. Ular eng yaxshi doʻstdir, kim ham bunday doʻstini birovga bergisi kelardi.

Ana shunaqa!

©Bobur

| @asarcha