Sen fikrlash darajang bilan shunaqa "innovatsiyalar yaratasan"ki, hatto mahalladagi itlar ham senga qarab bosh chayqaydi. Bir narsa o'ylasang, natijasi aniq: "shunchaki vaqt isrof bo'ldi."

"Fikrlash darajang" degani – xuddi eski telefon kabellariga o'xshaydi: chigallashib ketgan, oxiriga yetish imkonsiz. Biror yangi g'oya o'ylab topsang, atrofdagilar:
– "Balki bu bola shunchaki hazillashayotgandir?" – deb kulishadi. Chunki senga jiddiy qarashning o'zi xato.

Sen uchun muammo yechimi shunchalik oddiy bo'lsa ham, uni murakkab qilib, o'zingni qiynash – "Imomali effekt" deb nomlansa kerak. Sen boshqalarga maslahat berayotganda ham:
– "Buni o'ylab ko'r, yaxshi bo'ladi," – deb hammani chalkashtirib qo'yasan. O'zing nima qilib ko'rishingni bilmasang, ularga nima o'rgatasan?

Aqling ishni boshlaydi-yu, oxirigacha yetmaydi. Chunki yo o'rtada murchlarni sug'orishga ketasan, yoki "keyin qilaman" deb divanga qulay qolasan. Bitta yechim topish o'rniga xayolingda Kanada ko'chalarida kezasan, lekin "fikring hali mahallaning oxiriga ham chiqmagan."

Fikrlash darajangni o'lchashsa, termometr muzlab qolsa kerak: nolning ham pastki nuqtasi. Chunki sen faqat rejalar tuzasan, harakat yo'q, mantiq yo'q, oxirida "bo'ladi hali" deb bir kunni yana boy berasan.

Xulosa: Sen fikrlashni o'rganish uchun ham fikrlab ko'rishing kerak. Qaniydi, sening kallang ham bir kunga rejimga o'tib ishlasa, lekin bilasanmi? U ham ta'tilda, xuddi sening orzularing kabi!