— Мард жангчи, қўй, ёлғон эртак сўзлама. Мен энди у гўзалликка, маишатга қул эмасман. Ортга қайтишни ҳаммасини бошидан бошлашни истамайман. Шамолни қафасга қамаб бўлмайди-ку, қулликда-тириклик бўлар, аммо сен билан мен бир пайтлар орзу қилган бахт бўлмайди-ку!
— Аида!
— У ўлган мард жангчи, ҳамма учун. Агар шубҳанг бўлса, қиличингни қўлга ол ва чала қолган ишни якунига етказ. Аммо мендан у зиндонга қайтишни сўрама, ёлвораман, ундай қилма!
Жангчининг қилич тутган қўли биринчи марта қалтиради, боши ерга эгилди, қалин лабларини қаттиқ тишлади.
Бироз ўтгач Гулкелди қиз уни соҳил бўйидаги ҳарсангтош устига чиқиб ерранг ити билан бирга кузатиб қўйишди. Раққоса Аида жангчиси учун кўйлаклари шамолда учганча, сўнги рақсини ижро этди. Ундан кўз узмасдан, бағри тилка-пора бўлиб кетаётган жангчи билан бир умрга мана шундай тарзда хайрлашди.