Kecha ota-onam bilan urishib qoldik. Doimo munosabatlarimiz qil ustida turgan. Ular bilan suhbat qura olmayman. Ularni yaxshi ko'raman, lekin hech oldilarida o'zimni erkin his qila olmayman. Avvalgi safarlari o'zimni oqlashga urinardim, kecha faqatgina sukut qildim. 1soat boshimni egib o'tirdim. Dunyoni oldingda tiz cho'ktirsang ham, ota-onang oldida farzand bo'lib qolarkansan. Taqdirga roziligim ziyoda bo'ldi. Hammada sinov turli xil bo'ladi.

Sevgilim bor, lekin o'zi bilmaydi.
Balki bilar... Avvalroq uni yo'qotib qo'yishimdan qo'rqardim. "Bularning barchasi Visolga yetishish uchun vosita emasmidi?!" degan xayol keldi. Talebning taqdir masalasida aytgan gaplari esimga tushdi va hammasiga kulib qo'ydim. O'zi bu dunyo - qo'limizdagi instrument ekanligi yodimga tushdi. Ba'zida turmush qurishga taklif qilmaslik - uning potensialini saqlab qolishlik uchun bo'ladi. Uyida yorini kutgan va yori urushlarda shahid ketganlar esimga tushdi... Ishonaman-ki, bir kun barcha qalbi siniqlar, ayrilganlar, sabr qilganlar uchrashishadi - bir maqsad yo'lida... Bu yo'ldagilar IPhone'ni status uchun emas, ichidagi imkoniyatlari uchun ishlatishadi;)

Sinov - kamchiliklarimiz va yodimizdan ko'tarilganlarni eslash uchun foydali va zarur. U orqali ba'zi haqiqatlarni anglab yetamiz. Bundan oldingi safarlar o'zimga kelishim qiyin bo'lardi. Bu safar esa hayotda yashashlikka bo'lgan harisligim erta qaytib keldi. Demak bir maqsad yo'lida uchrashish-birlashish imkoniyatim qaytibdi. Men seni sevaman😘❤️...