Yo’qotilgan ko’za

Yoshligimda bir kino haligacha yodimda, ko’p holatlarga solib ibrat olsa bo’ladi.

Ko’za yasaydigan ko’zachi o’z ko’zalarini sotib o’tirgan bo’ladi va ozgina shira-kayf xaridor kelib, hamma ko’zalarni sotib oladi.

Ko’zachi xursand holatda uyiga qaytayotganda, ko’zani olgan xaridor hamma ko’zalarni birma-bir sindirib chiqayotgan bo’ladi. Shunda ko’zachi orqaga qaytib, pullarini yuziga otib, quyidagicha gapiradi:

“Bu ko’zalarni tez sinib ketishi uchun yasamadim, balki ulardan foydalansalar, suv saqlasalar, hojatlarini chiqarsa deb yasadim. Pulimni olgan bo’lsam ham, bu ko’zalarni foydalanmasdan sinib ketishi meni xursand qilmaydi,” deydi.

Bundan xulosa shuki, har birimiz ham mehr berib qilgan mehnatimizning, ishlarimiz va farzandlarimizning shu ko’za singari tez sinib ketishini xohlamaymiz.

Haqiqatan ham, inson mehr bilan qilgan ishining beparvolik bilan yo’q qilinishini ko’rish og’riqli.

Ayniqsa, yillar davomida jamiyatga foydasi tegishi uchun tarbiyalagan shogirdlarimiz bizdan chiqiboq, niyati o’zgarib, to’g’ri yo’ldan adashib, noto’g’ri yo’lga yurishiga qalb-qalbimizdan achinamiz.

Ko’zaku bir loy bo’lsa, biz uchun qalb masalasi har doim oldimizda turadi.

Muhammad Amin Naziraliyev

@mnshuz