​- Inson oshiq bo'lganini qanday biladi? - deya so'radim bir kuni bobomdan.
- Nafasingni ushlab tur, - dedi u kulimsirab.
- Tushunmadim. Nafasimni ushlab turaymi?
- Ha, ushlab tur va kut.
Aytganini qildim, chidaganimcha ushlab turdim nafasimni.
Soatga qarab hayolimga kelmabdi, lekin taxminan o'ttiz soniyadan keyin qiynala boshladim. Endi taslim bo'lmoqchi edim, qo'li bilan og'iz burnimni yopib oldi. Hayron bo'lib qoldim. O'layozdim, yuzim qizarib ketdi...
Nihoyat qo'lini tortdi. Jon holatda chuqur-chuqur nafas ola boshladim. Nega bunday qilganini hech tushuna olmadim. Savol nazari bilan ko'ziga tikildim.
- Nega bunday qildingiz, bobo?
- Sal avval eng ko'p nimaga ehtiyojing bor edi? - so'radi bamaylixotir.
- Nafas olishga-da, albatta.
- Xo'sh, qanchalik ehtiyojing bor edi?
- Yana ozroq nafas olmasam, o'lib qolardin.
Bobomning o'sha payt bergan javobini keyinchalik tushundim:
- Kun kelib kimgadir nafaschalik ehtiyoj sezsang, ana o'shanda oshiq bo'lgan bo'lasan.

✍ Hikmat Anil O'ztekin
📚 "Alifdek sevmoq nafas"

@mille_uz - kitob o'qishni odat qilishingizni istaymiz :-)