"Ҳонқада Мадамин Маткаримовнинг 50 ёшга тўлишига бағишлаб ўтказилган зиёфатда Шароф Рашидов ҳам қатнашиб, юбилярни шахсан табриклади.
Урганчдаги ижроқўмнинг боғида масковлик меҳмон ҳузурида Шароф ака Хоразм ҳақида, унинг узоқ тарихи, бугунги меҳнаткаш кишилари тўғрисида гапириб, менга шундай юртга бош бўлишдек масьулиятли вазифа ишониб топширилганлигини айтди. Мендан олдин ишлаган кишилар ҳақида ҳам озми-кўп сўзлар айтиб, айримларига яхши баҳо берди, айримларини эса халқ мақоли билан бир оғиздагина таърифлади: «Тирик бўлиб қаторда йўқ, ўлик бўлиб мозорда». «Сиз шу ерда ўсдингиз, улғайдингиз, энг қуйидан тортиб барча раҳбарлик босқичларини ўз ҳалол меҳнатингиз, ишчанлигингиз, ташаббускорлигингиз билан босиб ўтдингиз. Энди ишончни оқлаб, илғорликни қўлда сақлаб қолмоғингиз керак. Бошқача бўлиши мумкин эмас»,— деди у киши.
Ҳақиқатан, вилоятга бош бўлган маҳаллий раҳбарлардан иккинчиси мен эдим. Кўпчилиги четдан келган, русийзабонлар ҳам бўлган. Шу сабаб аввалгиларнинг хатоларидан сабоқ олмоғим, уларни такрорламаслигим керак эди. Ҳамманинг нигоҳи менга қараган.
Рашидовнинг бу сўзларидан кейин хато қилишга ҳеч бир ҳаққим йўқлигини англаб етдим. Бу энди янада оғир масъулият эди, бунинг олдида ишлаб чиқариш кўрсаткичлари, давлат режалари ўйинчоқ бўлиб қоларди.
Шароф Рашидов маслаҳатлари кейинги бутун иш фаолиятимда мактаб бўлди, десам хато эмас. Иш фаолиятимда, шахсий ҳаётимда улуғлар ёзиб қолдирмиш панду-насиҳатларга, ҳаёт тажрибаларига суяндим. Вақт келиб уларнинг сўзлари наҳадар ҳақлигига неча карра имон келтирдим. «Бир кунги адолат билан қилинган иш, минг кунлик тоат-ибодатдан афзалдир», деган экан Амир Темур. Бобур мирзо эса яна бошқачароҳ тарзда ҳаёт ҳақиқатини мисраларга тизади: «Ҳар кимки вафо қилса, вафо топғусидир, Ҳар кимки жафо қилса, жафо топғусидир».
Буларни ёзишим боиси шундаки, элга бош бўлиш билан истай-истамай хато қилишим, билиб-билмай адолатсиз ҳукм чиқазишим мумкин эди. Истамасамда давр мажбур қиларди, тепадагилар шуни исташарди. Подшоҳ Ануширвон бўлсада ҳар жиҳатдан мукаммал, адолатли бўла олмайди. Инсон идеал бўла олмагани каби элбошилик чекига тушган киши ҳам хатолардан кафолатланганмас. Фақат нисбатан адолатли, нисбатан шафқатли, нисбатан меҳрибон бўлиш мумкин...
Раҳбарлик фаолиятимда қўл остимдагиларда иш билан боғлиқ хато-камчилик, баъзан адолатсизлик бўлсада кечирдим. Аммо, бирор кимса ота-онасини норози қилган бўлса, одам ўлдирган, ўлдиртирган, зино, фисқи-фасод ишларга муккасидан кетган бўлса, айбини кечмадим. Булар оғир гуноҳлигини, ундай кимсаларга нафрат билан қараш шартлигини бир кунда ўрганмаганман. Мен етим ўсганман, очликни кўрганман, ҳалол меҳнат орқасида тарбия топганман. Шу учун буларни мутлақо ҳазм қилолмаганман. Ёшлигимдан миямга қуйилган бундай ахлоқ қоидалари қалбимга маҳкам ўрнашиб қолганди".
📖1968 — 1986 йилларда Хоразм вилояти обкоми бўлган Мадиёр Худайбергановнинг "Синовларда кечган умр" китобидан парча.📸 Фоторасмда Мадиёр Худайберганов.
📱 Яқин дўстларингизга улашиб қўйинг.
✅ Каналга обуна бўлинг:
https://t.me/marksjumaniyozov