Қандай баҳор бошланиб қолганини унча сезмадим.

Худди болаларимни болаликда қачон катта бўлишларини кутганим, катта бўлганларини сезмай қолганим каби.

Жажжи пайтларида Хумоюн “нафасимиз нафасимизга тегиб турсин она” дерди. Комрон болам эса жуда хушёр , худди катталардек маъсулиятли эди.

Орадан 20 йиллардан зиёд вақт ўтибти.

Болаларнинг ёшлигида ўзимиз ҳам ёш эдик. Кўтара олардик дардларни, оғирликларни, ҳар озорларини, шўхликларини.

Улар катта бўлгач соғинчларини кўтара олмаяпмиз хатто..

Хатто кўп- кўп қийинчиликларни кўтара олганмиз, бугун озгина бўлсада узоқликларини кўтара олмаяпмиз.

Болалигида хатоларини кўтара олардик. Энди хатто хатолари оғирлик қиляпти.

Лекин улар соғ, омон, тинч. Шуни шукри бошқа ношукрликларга кифоядир.

Ҳали бу кунлар унут бўлади. Лекин улар болаликдан улғайиб катта бўлгани каби , биз катталар қарилик ва холсизликка айланамиз.

Ҳали янаям яхши кунлар олдинда деймизу.. шу яхши кунларда биз бўламизми..?

Хатто қор остидан Баҳор келганини пайқамай қолибман…