Maktab payti edi, 7-sinfda o'qir edik, sinfimizga yangi o'quvchi kelib qo'shildi. Bir safar adabiyot darsida she'r yodlashni yaxshi ko'rishi haqida aytib qoldi. Men ham adabiyotga qiziqardim shu sababdir oson do'stlashdik, o'shanda turli kitoblardan kichik hikoyalar va she'rlarni yodlab yurardim. Undan ham oldin esa she'rlar ham yozib ko'rganman o'zimcha 😁

Mayli voqeaga qaytsak: Meni uyimda Muhammad Yusufni she'riy to'plab kitoblari bor edi, deyarli har kuni ularni o'qishga ichidagi she'rlarni tushunishga harakat qilardim. Bir safar o'sha sinfdoshimdan ustoz adabiyot darsida she'r aytib berishini so'radilar. Yigitcha shartta o'rnidan turdida "Muhammad Yusuf"ning "Onamga xat" she'rini aytib bersam maylimi dedi.

Bu yerda men hayron qoldim nahotki shunaqa she'r ham bor edi? Men to'plamda bu she'rga ko'zim tushmaganku deb bor vujudimni quloqqa aytlantirib she'rni eshitishni boshladim...

Ajoyib... She'r rostan menga yoqdi, bir marta aytib berdi. Hamma qarsak chaldi. She'r esa men bilan qoldi. Hali hali shu she'rni yodimdan chiqarmadim...

She'rni bir eshitishda yodlashimni 2ta muhim sababchasi bor deb o'ylayman:

1. Bu she'rni mendagi kitobda topmaganim uchun eslab qolishni qattiq istagandim
2. Yigitcha she'rni rostan maromida aytib bergan edi. Undagi emotsiya ham bir deganda esda qolgan