1-qism📌
Orzudagi kuz yoxud 19 yil kutilgan baxt 😅
Har yili kuzni boshqacha mehr, intiqlik bilan kutib olaman. Bu yilgi kuzni bolaligimdan beri kutib kelayotgandim. Ya’ni shu yil kuzda bo’lgan voqealarni…
Bu yoz manga har yilgidan og’irroq keldi - iyul-avgust oylari. Media sohasida ishlardim, brand facelik bo’yicha ham 6-7 ta proektim bor edi. Ikki oy hammasi to’xtab qoldi birdaniga, ayrim ishlagan joylarimdan ancha vaqt ish haqimni ololmadim ham. Lekin buni o’ylamadim. Raqsga bordim, spektakllarga tushdim, o’qidim ko’nglim nimani tusasa shuni qildim. Avgust oyida juda ko’p kino ko’rishni boshladim. Bolaligimda kinoga ko’rishga mukkasidan ketganman. Buvimga “manam televizorga chiqaman, aktrisa bo’laman” deganimni haligacha eslayman. O’sha payti olgan javobimni taxmin qilgandirsiz “Bizni oiladan san’atkor chiqmagan. Buvang baribir ruxsat bermaydilar.” Ha, bu gap meni bola ongimga singib qolgan, “Men aktrisa bo’la olmayman!” Lekin ich-ichimda baribir san’atga kirib ketishimni his qilganman va buni buvimam juda yaxshi bilardilar. Ovozim yo’q bo’lsayam buvimga qo’shilib qo’shiq aytib, raqsga tushish, maktab sahnalarida spektakllar qo’yish meni sevimli mashg’ulotim edi o’sha paytlari…
Xo’sh, qizaloq xayollarini davom ettiramiz jurnalist ham baribir televizorga chiqadi deb “hay, men jurnalist bo’laman” deb orzulanibam yurdim. O’sha oynayi jahonga jurnalist bo’lib chiqdimam. Universitetdayam jurnalistikada o’qiyman. Lekin shu o’qish davomidagi bir yil ichida menga doim nimadir yetishmay keldi. Meni asosiy xohishim tvga chiqish, mashhurlik, moddiyat emasligini tushundim. Qalb kasbimni topishim kerak edi. Zudlik bilan! Bunaqa yashab bo’lmaydi degan xayollar tinchlik bermasdan
nihoyat avgustda aniq qaroq qabul qildim.
“Men baribir aktrisa bo’laman!”
Sentabrniyam bir haftasi o’tdi. Dublyajdan kursga boryapman.(Lekin dublyaj aktrisasi bo’lishni unchalik xohlamayman, ovozimni ustida ishlash uchun qiziqishga kurs sotib olganman.) Dublyaj studiyasiga borganimda doskada yangi serialga aktyorlarni rasmi osig’liq turganini ko’rib ichimdan g’ayrioddiy hislar o’tdi: “Qaniydi maniyam rasmim shularni orasida tursa…”
O’zimda kuch topib rejissyordan ssenariy so’radim, zora bitta epizodga bo’lsayam tushsamu kinoni ichidagi atmosferani his qilsam degan niyat bilan. Shu o’y ichimdayu baribir geroinyaga tayyorlandim (bosh qahramon qizni roliga) Ertasi kuni video proba qilishdi. Rol ijro qiberdim, partnyor bilan ishladim, yig’la deyishdi yig’lab berdim. (Yig’lay olishimga o’sha payti ishonmaganmanam) Keyin javobini kutishni boshladim. 3-4 kun o’tdi, olinmadim deb o’yladim, endi umidimni uzdim deganda telefon keldi. Mani bosh qahramonni roliga olishgandi. O’sha paytdagi his qilganlarimni ifodalab berish qiyin, naqt yarim soat yig’laganman. Odam bir narsadan shunchalik quvonishi mumkinligiga o’zimam hayron qolganman…. Eng ko’p baxtni his qilgan lahzangiz qaysi deb so’rashsa aynan o’sha paytni aytardim.
Orzudagi kuz yoxud 19 yil kutilgan baxt 😅
Har yili kuzni boshqacha mehr, intiqlik bilan kutib olaman. Bu yilgi kuzni bolaligimdan beri kutib kelayotgandim. Ya’ni shu yil kuzda bo’lgan voqealarni…
Bu yoz manga har yilgidan og’irroq keldi - iyul-avgust oylari. Media sohasida ishlardim, brand facelik bo’yicha ham 6-7 ta proektim bor edi. Ikki oy hammasi to’xtab qoldi birdaniga, ayrim ishlagan joylarimdan ancha vaqt ish haqimni ololmadim ham. Lekin buni o’ylamadim. Raqsga bordim, spektakllarga tushdim, o’qidim ko’nglim nimani tusasa shuni qildim. Avgust oyida juda ko’p kino ko’rishni boshladim. Bolaligimda kinoga ko’rishga mukkasidan ketganman. Buvimga “manam televizorga chiqaman, aktrisa bo’laman” deganimni haligacha eslayman. O’sha payti olgan javobimni taxmin qilgandirsiz “Bizni oiladan san’atkor chiqmagan. Buvang baribir ruxsat bermaydilar.” Ha, bu gap meni bola ongimga singib qolgan, “Men aktrisa bo’la olmayman!” Lekin ich-ichimda baribir san’atga kirib ketishimni his qilganman va buni buvimam juda yaxshi bilardilar. Ovozim yo’q bo’lsayam buvimga qo’shilib qo’shiq aytib, raqsga tushish, maktab sahnalarida spektakllar qo’yish meni sevimli mashg’ulotim edi o’sha paytlari…
Xo’sh, qizaloq xayollarini davom ettiramiz jurnalist ham baribir televizorga chiqadi deb “hay, men jurnalist bo’laman” deb orzulanibam yurdim. O’sha oynayi jahonga jurnalist bo’lib chiqdimam. Universitetdayam jurnalistikada o’qiyman. Lekin shu o’qish davomidagi bir yil ichida menga doim nimadir yetishmay keldi. Meni asosiy xohishim tvga chiqish, mashhurlik, moddiyat emasligini tushundim. Qalb kasbimni topishim kerak edi. Zudlik bilan! Bunaqa yashab bo’lmaydi degan xayollar tinchlik bermasdan
nihoyat avgustda aniq qaroq qabul qildim.
“Men baribir aktrisa bo’laman!”
Sentabrniyam bir haftasi o’tdi. Dublyajdan kursga boryapman.(Lekin dublyaj aktrisasi bo’lishni unchalik xohlamayman, ovozimni ustida ishlash uchun qiziqishga kurs sotib olganman.) Dublyaj studiyasiga borganimda doskada yangi serialga aktyorlarni rasmi osig’liq turganini ko’rib ichimdan g’ayrioddiy hislar o’tdi: “Qaniydi maniyam rasmim shularni orasida tursa…”
O’zimda kuch topib rejissyordan ssenariy so’radim, zora bitta epizodga bo’lsayam tushsamu kinoni ichidagi atmosferani his qilsam degan niyat bilan. Shu o’y ichimdayu baribir geroinyaga tayyorlandim (bosh qahramon qizni roliga) Ertasi kuni video proba qilishdi. Rol ijro qiberdim, partnyor bilan ishladim, yig’la deyishdi yig’lab berdim. (Yig’lay olishimga o’sha payti ishonmaganmanam) Keyin javobini kutishni boshladim. 3-4 kun o’tdi, olinmadim deb o’yladim, endi umidimni uzdim deganda telefon keldi. Mani bosh qahramonni roliga olishgandi. O’sha paytdagi his qilganlarimni ifodalab berish qiyin, naqt yarim soat yig’laganman. Odam bir narsadan shunchalik quvonishi mumkinligiga o’zimam hayron qolganman…. Eng ko’p baxtni his qilgan lahzangiz qaysi deb so’rashsa aynan o’sha paytni aytardim.