Nega bularni yozdim? Hech bir muhim sababi yoʻq. Sizlarga biror foydasi bor deb oʻylamayman ham. Oʻzimni qanday his qilayotganimni tushunish uchun urinib koʻrdim yozishga, lekin qiziq nomini topolmayapman. Xafalik ham emas, qaygʻu ham emas, xursandchilik ham emas, sokinlik ham emas. Bilmadim, noaniqlik lekin qiziquvchanlikka oʻxshash shodonlik, lekin yetarsizlik va yana noaniqlikdan diqqatlanish, kutish, hammasi hal boʻlishini kutish. Ha, topdim — kutishdan hosil boʻladigan betoqatlik, lekin ogʻir his emas. Chalgʻishga majbur qilyapti, nimadan chalgʻishga?
Va nihoyat kutilgan, lekin ruhan oson boʻlmagan institut topshirigʻiga keldim. Shuni qachon yozishni kutyapman va bir vaqtning oʻzida undan qochishga urinyapman. Hayotimning xotirasiz qismlari haqida vanihoyat kimdir mendan (topshiriq tarzida boʻlsa ham) soʻradi. Bundan judayam xursandman, lekin butunlay emas nazarimda. Ongli ichki ota-onam xohlaydi bu masalada ishlashimni, lekin bolakayim esa muzqaymoqqa yuguradi tabiiyki. Lekin men bolaligimdan mas’uliyatli, chidamli, vaziyatlarni tushunadigan, lekin oʻta qaysar (oʻsha paytdan qaysarligim eng sevimli xarakter xususiyatim edi 💃), tish doktorida bir martagina qattiq janjal qilgan, lekin asosan aqlli qizcha boʻlganman. Hozirgi ichki bolakayim esa undan koʻra shaddodroq va endi hamma narsani ham tushunishni istamayapti, bola boʻlgisi kelyapti… shekilli.
@globalstudentt