Uzoq o'tmishimizga qarasak, teridan kiyim tikib kiygan ajdodlarimiz. Undan oldin yozni chillasida bitta ipga to'rtta yaproqni ilib "yahu-hahu, vahu-yahu" qilib nayza o'ynatib yurgan. Mindey qarasa buyam o'z tariximiz, milliyligimiz. Endi milliylik ekan, deb has-hashakdan yubka tiktirmaymiz-ku. Milliylikni, tarixni, o'zlik saqlash yaxshi va eng muhim tamoyillardan, lekin shunaqa ekan deb tarix bilan yashamaymizku. Kunda maktabga atlas kiyib borish, milliylikdan bezdiradi, xuddi men oq ko'ylakdan nafratlanganimdek. Ana yilda bir, ha borsin ikki marta festival qilinsin. Besh oltita davlatdan mehmon chaqirilsin, keyin qizlarimiz, yigitlarimiz milliy kiyimda chiqsin yasanib. A, bu boshqa gap bo'ladi. Milliy taronalarimiz bor, mumtoz na'volarimiz bor. O'ynaymiz, tinglaymiz.

Bo'mapti bu ish. O'zi shusiz ham shakllanayotgan milliylik trendini majburiy qilib, hammasi chappa ketadi endi...

Millatidan, milliyligidan nafratlanadigan avlod yetishtiramiz. Nafratlanmagani men Vatanimni boricha sevaman deb, qarsakdan boshqasiga yaramaydigan bo'lib yetishadi.