Qorli maktab kunlari…
Maktabdan chiqqach, yo‘lning chetida qorbo‘ron boshlanardi. Uyga shoshilish o‘rniga sinfdoshlarim bilan qor otishardik, kimdir qochardi, kimdir kulib qorga yiqilardi. Qo‘llarimiz sovuqdan qizarib ketgan bo‘lsa ham, hech kim buning ahamiyatini sezmasdi—chunki biz shunchaki bolalikning beg‘ubor baxtini yashardik.
Sinfxonadagi daftar varaqlari, doskadagi yozuvlar allaqachon yoddan ko‘tarilgan, faqat oqshomgacha cho‘zilgan qorli o‘yinlar bor edi. Biroq, kun botishi bilan, charchagan holda uyga yo‘l olardik—kiyimlarimiz qor-yu nam, yuragimiz esa iliq xotiralarga to‘la bo‘lardi.
Qaniydi yana bir bor o‘sha kunlarga qaytib, maktab yo‘lida qorbo‘ron qilib kulgan sinfdoshlarimni ko‘rsam…
Maktabdan chiqqach, yo‘lning chetida qorbo‘ron boshlanardi. Uyga shoshilish o‘rniga sinfdoshlarim bilan qor otishardik, kimdir qochardi, kimdir kulib qorga yiqilardi. Qo‘llarimiz sovuqdan qizarib ketgan bo‘lsa ham, hech kim buning ahamiyatini sezmasdi—chunki biz shunchaki bolalikning beg‘ubor baxtini yashardik.
Sinfxonadagi daftar varaqlari, doskadagi yozuvlar allaqachon yoddan ko‘tarilgan, faqat oqshomgacha cho‘zilgan qorli o‘yinlar bor edi. Biroq, kun botishi bilan, charchagan holda uyga yo‘l olardik—kiyimlarimiz qor-yu nam, yuragimiz esa iliq xotiralarga to‘la bo‘lardi.
Qaniydi yana bir bor o‘sha kunlarga qaytib, maktab yo‘lida qorbo‘ron qilib kulgan sinfdoshlarimni ko‘rsam…