Bola o‘zini o‘nglab olmoqchi bo‘ldi, biroq suyaklari singan bo‘lsa kerakki, qo‘llarini ham qimirlatolgani yo‘q. Faqat o‘lik ovozda ingray oldi xolos. Lablarining ikki qirg‘og‘ida qontalash chuqurchalar paydo bo‘la boshladi. Ko‘zlarini yumib, boshini orqaga tashladi. Qo‘rqoq qishloqilar hamon unga tikilib turishardi. Keyin esa ayollardan biri chaqqonlik bilan yoniga keldi-yu, bolaning boshmoqlarini yechib olishga tushdi. Bola esa uning bu harakatidan to‘lg‘anar, yig‘lar, qon tupurardi. Ko‘zlarini ochgan payt nigohi orqaga tislanib, unga xoch ko‘rsatayotgan dehqonlarga tushdi. Birdan vujudi taranglashdi-yu, qotib qoldi. Ikki kishi bolaning oyoqlaridan tutib, uni yuztuban yotqizishdi. Bola o‘lgandi. Darrov kamzulchasini olib, bisotidagi har balo-yu har qazoni talon qilishga tushishdi. Ko‘ylagi va shimigacha yechib olgach, uni temiryo‘l tarafga sudrab ketishdi. Nemis askarlari nima bo‘lgan taqdirda ham uni topib olishadi. Qishloqqa qayta turib, orqamga besh-olti marta qarab qo‘ydim. Bolaning jasadi oppoq toshlar ustida yotardi. Uzoqlashgan sari ko‘zimga faqat sochlarining qorasigina elas-elas ko‘rinardi. O‘lishdan avval nima haqida o‘ylaganiga qiziqqandim. Uni poyezddan otgan qarindoshlari, hech yo‘q shu sodda qishloqliklar unga yordam berishlari va krematoriyda yonishdan qutqarib qolishlari haqida aytib, tinchlantirgan bo‘lishda kerak.