#Turkiya_hikoyalari
Bugundan boshlab, Turkiyada boshimizdan kechirgan sarguzashtlarimiz haqida sizlarga aytib bermoqchiman. Chunki bu qisqa vaqt meni hayotimda va fikrlashimda ko'p narsalarni o'zgartirdi.
Avvalo Turkiyaga qanday borib qoldim?
Yoshligimdan beri meni asosiy maqsadim- Universitetga Grantga kirish edi. Men Universitetga grantga kirgan kunimdan boshlab o’qishni tashladim, faqat o’yin-kulgu, yeb-ichish, parklar, kiyim kechak, kafe bo’ldi. Universitetga nomigagina borib kelardim. Hayotimdagi eng katta yutuqqa erishdim deb o’ylagandim. Bir yil o’tib ketti. (Bu paytda Rus tilini o’rgandim va ishladim)
Yozda uyga kelganimda, o’zimni o’zim so’roq qildim, nimaga bunaqa beparvo va maqsadsiz bo’lib qoldim? Shu xolosmi? Shunga erishish bilan to’xtaydimi? Onam shuuncha qiynalib shunaqa o’yin-kulgi uchun jo’natganmidilar?
Ikkinchi kursdan boshlab, ancha maqsadlarim aniqlashdi. Uydagilarim chet elga borishimga qarshi edi, bilardim lekin baribir shunchaki orzu orzuligicha qolmasin dedim. Kam uxlaydigan, kutubxonalarda, qanaqadir forum va konferensiyalarda yuradigan bo’ldim, hamma imkoniyatlardan foydalanishga harakat qildim. Men chet elga bormasam bo’lmaydi, samalyotda uchmasam bo’lmaydi, 4 yil o’qib bekor yashamasligim kerak derdim doim. Qanaqa qiyinchiliklar ko’rganim faqat o’zimga va O’ziga ayon. Har qanaqa joydan “yo’q” degan javob olaverib judayam siqilib ketgandim. Yangi yilga uyga qayttik, men esa rejalarimni hali birortasiniyam amalga oshirmadim.
Bizda alllaqachon qishki semester boshlandi, endi imkon yo’q, shu bilan 3-kursda harakat qilsa bo’ladi.
Bir kuni fakultetimizdan yaxshi o’qiydigan, na’munali talabalarni chaqirishdi,qanaqadir exchange program uchun suhbat qilishdi, ikki dona talaba borarkan. Baholar va yutuqlar ham tekshirishdi. Rossa odam ko’p edi, bu suhbatga oylab tayyorlangan qizlar, “ketishim aniq, zagran pasportga topshirdim” deganlar turgandi. Odatda bunaqa chet elga ketadigan grantlar “tanish-bilish” bo’lishiga ishongan men kirgim kemadi, o'zi nima bo'layotganini ham to'liq anglab yetmagandim lekin kirdim, savollarga tezgina javob berib ketdim. Universitetdagi hamma ishlarimni tugatib, qarasam haliyam talabalar javobini kutishyapti. Men esa ishga kech qolyapman. Hech bo’masa kim ketayotganini bilay deb menam kirdim. Xonada suhbat qilgan uztozlar va topshirganlar bor edi.
Umuman hayajonli emas edi. Chunki 100 foiz o'zimni kutmagandim. Kimni ismini aytisharkin deb qaraaab turibmiz, uzooq cho’zilgan nutqdan keyin “Komiljonov Abdurahim va Karimova Sojida” deyishdi, men esa kim ekan bu ikkalasi (birorta dekanni qarindoshidirda) deb qarsak chalib turibman, shunda hamma menga qarab qarsak chalayapti😅, “iyeee menmankuuu, Karimova Sojida”…
Davomi bor...
#Turkiya_hikoyalarini yozaymi?
@Sojida_Teacher
Bugundan boshlab, Turkiyada boshimizdan kechirgan sarguzashtlarimiz haqida sizlarga aytib bermoqchiman. Chunki bu qisqa vaqt meni hayotimda va fikrlashimda ko'p narsalarni o'zgartirdi.
Avvalo Turkiyaga qanday borib qoldim?
Yoshligimdan beri meni asosiy maqsadim- Universitetga Grantga kirish edi. Men Universitetga grantga kirgan kunimdan boshlab o’qishni tashladim, faqat o’yin-kulgu, yeb-ichish, parklar, kiyim kechak, kafe bo’ldi. Universitetga nomigagina borib kelardim. Hayotimdagi eng katta yutuqqa erishdim deb o’ylagandim. Bir yil o’tib ketti. (Bu paytda Rus tilini o’rgandim va ishladim)
Yozda uyga kelganimda, o’zimni o’zim so’roq qildim, nimaga bunaqa beparvo va maqsadsiz bo’lib qoldim? Shu xolosmi? Shunga erishish bilan to’xtaydimi? Onam shuuncha qiynalib shunaqa o’yin-kulgi uchun jo’natganmidilar?
Ikkinchi kursdan boshlab, ancha maqsadlarim aniqlashdi. Uydagilarim chet elga borishimga qarshi edi, bilardim lekin baribir shunchaki orzu orzuligicha qolmasin dedim. Kam uxlaydigan, kutubxonalarda, qanaqadir forum va konferensiyalarda yuradigan bo’ldim, hamma imkoniyatlardan foydalanishga harakat qildim. Men chet elga bormasam bo’lmaydi, samalyotda uchmasam bo’lmaydi, 4 yil o’qib bekor yashamasligim kerak derdim doim. Qanaqa qiyinchiliklar ko’rganim faqat o’zimga va O’ziga ayon. Har qanaqa joydan “yo’q” degan javob olaverib judayam siqilib ketgandim. Yangi yilga uyga qayttik, men esa rejalarimni hali birortasiniyam amalga oshirmadim.
Bizda alllaqachon qishki semester boshlandi, endi imkon yo’q, shu bilan 3-kursda harakat qilsa bo’ladi.
Bir kuni fakultetimizdan yaxshi o’qiydigan, na’munali talabalarni chaqirishdi,qanaqadir exchange program uchun suhbat qilishdi, ikki dona talaba borarkan. Baholar va yutuqlar ham tekshirishdi. Rossa odam ko’p edi, bu suhbatga oylab tayyorlangan qizlar, “ketishim aniq, zagran pasportga topshirdim” deganlar turgandi. Odatda bunaqa chet elga ketadigan grantlar “tanish-bilish” bo’lishiga ishongan men kirgim kemadi, o'zi nima bo'layotganini ham to'liq anglab yetmagandim lekin kirdim, savollarga tezgina javob berib ketdim. Universitetdagi hamma ishlarimni tugatib, qarasam haliyam talabalar javobini kutishyapti. Men esa ishga kech qolyapman. Hech bo’masa kim ketayotganini bilay deb menam kirdim. Xonada suhbat qilgan uztozlar va topshirganlar bor edi.
Umuman hayajonli emas edi. Chunki 100 foiz o'zimni kutmagandim. Kimni ismini aytisharkin deb qaraaab turibmiz, uzooq cho’zilgan nutqdan keyin “Komiljonov Abdurahim va Karimova Sojida” deyishdi, men esa kim ekan bu ikkalasi (birorta dekanni qarindoshidirda) deb qarsak chalib turibman, shunda hamma menga qarab qarsak chalayapti😅, “iyeee menmankuuu, Karimova Sojida”…
Davomi bor...
#Turkiya_hikoyalarini yozaymi?
@Sojida_Teacher