Salkam bir yil oldin YouTubeda "
The Feeling That Nothing is Fun Anymore" nomli videoni ko'rib qolgandim.
Videoni boshidan ohirigacha man haqimda gapirib berilgan edi. Ko'rib bo'lib, hazm qilib, kanalga
post yozganman.
Keyingi 4-5 oy davomida YouTubeda shu kanaldan boshqa hech narsa yoqmay ketgan. Hamma ortiqcha aniqlik bilan, 100% shunday va umuman boshqacha bo'lishi mumkinmasdek gapirardi.
Pursuit of Wonder esa hech narsaga aniq javob bermasdan, holatni to'liq tushuntirib, tinglovchi o'zi uchun javob chiqarib oladigan qilib gapirardi.
Videolardan birida kanal egasi kitob yozganligini aytib qoldi, uzoq o'ylab (5 sekund), kitobni zakaz qildim.
Keyingi gaplar shaxsan o'zimni shu kitob bilan bo'lgan tajribam haqida, albatta boshqalarda taasurot boshqacha bo'ladi:
Bir donishmand aytgandi, "yaxshi kitob yangi narsa o'rgatishdan ko'ra ko'proq o'zing bilgan narsani senga yoqadigan tilda eslatadi".
The Art of Living A Meaningless Existence bilan huddi shunday bo'ldi — kitobdagi ko'p narsani bilardim, oldin o'qigandim, lekin bunchalik chiroyli va bunchalik keng qilib hech kim tushunturolmagandi. O'zim ham.
Har bir gap, har bir bet, har bitta yangi chapterni "ahir rostanham shundayku" deb o'qidim.
Ancha oldin eshitishim kerak bo'lgan gaplarni kitobda ko'rdim, so'ragan savollarimga javob berib qo'yishni o'rniga, o'zim javob topib olishim uchun yo'l ko'rsatib berdi.
Shunga o'xshash hissiyot Nietzsche yozgan
Thus Spoke Zarathustrani qo'limga olganimda bo'lgandi.
Ikkala kitobni o'qish huddi otam bilan suhbatlashgandek — qiziqish bilan, jim o'tirib quloq solib, eshitganimni o'ylab, keyin ish tutadigan hissiyot.
@Michael_Blog
