Яҳё Синварнинг қаламига мансуб васиятни таржима қилишга ҳаракат қилдим. Хато-камчиликлар бўлса, узр сўрайман.
"Мен, ғурбатни вақтинчалик ватанга, орзуни абадий маъракага айлантирган муҳожир Яҳёман. Мен бу гапларимни ҳаётимда ўтган, ёш болаликдан тортиб узоқ вақтли маҳбусликкача, ушбу муборак ерга тўкилган ҳар бир томчи қонгача ёдга олиб ёзмоқдаман.
1952-йили Фаластин парча-парча этилган хотирага айланиб, сиёсат хариталарда унутиб қолдирилган бир замонда Хонюниснинг чодирларидан бирида дунёга келдим.
Мен, олов билан кулга қоришиб кетган инсонман. Босқинчининг соясида яшамоқ бу - доимий қамоқ эканлигини эрта идрок қилган инсонман. Гўдаклигимданоқ бу ҳаётнинг оддий ҳаёт эмаслигини, бу заминда дунёга келган киши ўз қалбида синмас қуролни кўтариб туриши лозимлигини, ҳуррият учун йўл узоқ эканлигин англаши кераклигин тушуниб етганман. Менинг сизга қилажак васиятим, мана шу ердан - ўша, босқинчиларга биринчи бўлиб тош улоқтирган, тилимиз манашу тош улоқтириш билан чиқишини англаган болакайдан бошланади.
Ғаззода шуни ўргандимки, бу ерда инсоннинг ёши йиллар билан эмас, ватанига нима тақдим қилганига кўра белгиланар экан. Шундай қилиб, умрим маҳбуслик, уруш, қон тўкилиш ва умид орасида ўтди. Илк бор 1988-йили ҳибсга олиндим. Ўшанда умурбод қамоқ жазоси берилган эди. Лекин, қўрқув учун йўл кўрмас эдим. Қоронғу зиндонларнинг ҳар бир деворида узоқда порлаган уфқни, ҳар бир синган новда қайта гуллаб яшнашини кўрар эдим. Сабр қилиш шунчаки фазилат эмаслигини, балки у - томиб-томиб кўл бўладиган ўткир қурол эканини ўргандим. Сизга васийятим, бу қамоқлардан қўрқманг. Бу - бор-йўғи ҳуррият сари узун йўлимизнинг бир қисми холос. Қамоқ менга шуни ўргатдики, у шунчаки олиб қўйилган ҳақ эмас экан, балки, аламлардан туғуладиган, сабр билан қатъийлашадиган фикрат экан.
2011-йили маҳбуслар алмашувида ҳибсдан озод бўлганимда, аввалги ҳолимда чиқмаган эдим, биз тутган йўл шунчаки талашиб-торишиш эмас эканлигини, балки, охирги қонимизгача кўтаришимиз керак бўлган қадаримизлигига иймоним комил бўлиб чиқдим.
• Васийятим сизларга: Синмайдиган ғурур ва ўлмас умид билан қўлингиздан қуролингизни қўйманг. Душман, курашишдан воз кечишимизни истайди. Охири йўқ келишувларга чорлайди. Лекин, мен воз кечманг, келишманг, деб айтаман. Ўзингизнинг ҳаққингиз бўлган нарсадан воз кечиб, унинг устида келишувга борманг. Улар, қуролингиздан қўрққанидан кўра кўпроқ собит туришингиздан қўрқади. Кураш бу - фақатгина қурол кўтаришимиз эмас, балки, ҳар бир олаётган нафасимизда Фаластинга бўлган муҳаббатимиз, душманнинг кучли адоватига қарамай қатъий иродамиз ҳамдир.
•Васийятим: Шаҳидлар қонига вафодор қолинг. Улар шу тиконга тўла йўлни босиб ўтдилар ва бизга қолдирдилар. Ўшалар ўз қони билан озодлигимиз сари йўл қуриб кетишди. Дипломатик ўйинлари-у сиёсатлари алдовига алданиб, ўшаларнинг қурбонликларини йўққа чиқарманг. Биз бу ерда, улар бошлаган ишни давом эттириш учун турибмиз. Бу бизга қанчага тушмасин, бу йўлдан воз кечмаймиз. Бу ер собитқадамлик пойтахти эди, шундай бўлиб қолади. Гарчи ер бизга тор келиб қолса ҳам, асло кечмаймиз.
2017-йили Ҳамас ҳаракатининг бошқарувини қабул қилганимда, шунчаки мансабдан мансабга ўтиш эмас эди, балки, тош билан бошланган курашни, қурол билан давом эттириш эди.
Ҳар куни халқимнинг қамал остидаги оғриғини ҳис қилар эдим. Ҳуррийят сари босган ҳар бир қадамимизнинг бадали борлигини билар эдим. Лекин шуни аниқ айта оламан-ки, таслим бўлишнинг бадали бундан анча катта бўлади. Шунинг учун, томир ерни қандай маҳкам тутса, сиз ҳам бу ерни шундай маҳкам тутинг! Шамол маҳкам тутган илдизни суғуриб ололмайди. Ақсо тўфонида етакчи бўлмасам-да, ҳар бир озодликни истовчи фаластинликка етказувчи овоз бўлдим. Иймоним, курашиш хаёлий иш эмас, балки қилиш вожиб эканига етаклаб келди. Ҳар бир Фаластинликнинг китобида, барча туркумдаги инсонлар бир ёқадан бош чиқарган, ёш бола билан кексани ҳам аяб ўтирмайдиган душманга қарши янги саҳифа бўлишини истадим. Ақсо тўфони жасадлардан олдин руҳ учун, қуролдан олдин ирода учун кураш бўлди.
(Давоми пастда👇)
"Мен, ғурбатни вақтинчалик ватанга, орзуни абадий маъракага айлантирган муҳожир Яҳёман. Мен бу гапларимни ҳаётимда ўтган, ёш болаликдан тортиб узоқ вақтли маҳбусликкача, ушбу муборак ерга тўкилган ҳар бир томчи қонгача ёдга олиб ёзмоқдаман.
1952-йили Фаластин парча-парча этилган хотирага айланиб, сиёсат хариталарда унутиб қолдирилган бир замонда Хонюниснинг чодирларидан бирида дунёга келдим.
Мен, олов билан кулга қоришиб кетган инсонман. Босқинчининг соясида яшамоқ бу - доимий қамоқ эканлигини эрта идрок қилган инсонман. Гўдаклигимданоқ бу ҳаётнинг оддий ҳаёт эмаслигини, бу заминда дунёга келган киши ўз қалбида синмас қуролни кўтариб туриши лозимлигини, ҳуррият учун йўл узоқ эканлигин англаши кераклигин тушуниб етганман. Менинг сизга қилажак васиятим, мана шу ердан - ўша, босқинчиларга биринчи бўлиб тош улоқтирган, тилимиз манашу тош улоқтириш билан чиқишини англаган болакайдан бошланади.
Ғаззода шуни ўргандимки, бу ерда инсоннинг ёши йиллар билан эмас, ватанига нима тақдим қилганига кўра белгиланар экан. Шундай қилиб, умрим маҳбуслик, уруш, қон тўкилиш ва умид орасида ўтди. Илк бор 1988-йили ҳибсга олиндим. Ўшанда умурбод қамоқ жазоси берилган эди. Лекин, қўрқув учун йўл кўрмас эдим. Қоронғу зиндонларнинг ҳар бир деворида узоқда порлаган уфқни, ҳар бир синган новда қайта гуллаб яшнашини кўрар эдим. Сабр қилиш шунчаки фазилат эмаслигини, балки у - томиб-томиб кўл бўладиган ўткир қурол эканини ўргандим. Сизга васийятим, бу қамоқлардан қўрқманг. Бу - бор-йўғи ҳуррият сари узун йўлимизнинг бир қисми холос. Қамоқ менга шуни ўргатдики, у шунчаки олиб қўйилган ҳақ эмас экан, балки, аламлардан туғуладиган, сабр билан қатъийлашадиган фикрат экан.
2011-йили маҳбуслар алмашувида ҳибсдан озод бўлганимда, аввалги ҳолимда чиқмаган эдим, биз тутган йўл шунчаки талашиб-торишиш эмас эканлигини, балки, охирги қонимизгача кўтаришимиз керак бўлган қадаримизлигига иймоним комил бўлиб чиқдим.
• Васийятим сизларга: Синмайдиган ғурур ва ўлмас умид билан қўлингиздан қуролингизни қўйманг. Душман, курашишдан воз кечишимизни истайди. Охири йўқ келишувларга чорлайди. Лекин, мен воз кечманг, келишманг, деб айтаман. Ўзингизнинг ҳаққингиз бўлган нарсадан воз кечиб, унинг устида келишувга борманг. Улар, қуролингиздан қўрққанидан кўра кўпроқ собит туришингиздан қўрқади. Кураш бу - фақатгина қурол кўтаришимиз эмас, балки, ҳар бир олаётган нафасимизда Фаластинга бўлган муҳаббатимиз, душманнинг кучли адоватига қарамай қатъий иродамиз ҳамдир.
•Васийятим: Шаҳидлар қонига вафодор қолинг. Улар шу тиконга тўла йўлни босиб ўтдилар ва бизга қолдирдилар. Ўшалар ўз қони билан озодлигимиз сари йўл қуриб кетишди. Дипломатик ўйинлари-у сиёсатлари алдовига алданиб, ўшаларнинг қурбонликларини йўққа чиқарманг. Биз бу ерда, улар бошлаган ишни давом эттириш учун турибмиз. Бу бизга қанчага тушмасин, бу йўлдан воз кечмаймиз. Бу ер собитқадамлик пойтахти эди, шундай бўлиб қолади. Гарчи ер бизга тор келиб қолса ҳам, асло кечмаймиз.
2017-йили Ҳамас ҳаракатининг бошқарувини қабул қилганимда, шунчаки мансабдан мансабга ўтиш эмас эди, балки, тош билан бошланган курашни, қурол билан давом эттириш эди.
Ҳар куни халқимнинг қамал остидаги оғриғини ҳис қилар эдим. Ҳуррийят сари босган ҳар бир қадамимизнинг бадали борлигини билар эдим. Лекин шуни аниқ айта оламан-ки, таслим бўлишнинг бадали бундан анча катта бўлади. Шунинг учун, томир ерни қандай маҳкам тутса, сиз ҳам бу ерни шундай маҳкам тутинг! Шамол маҳкам тутган илдизни суғуриб ололмайди. Ақсо тўфонида етакчи бўлмасам-да, ҳар бир озодликни истовчи фаластинликка етказувчи овоз бўлдим. Иймоним, курашиш хаёлий иш эмас, балки қилиш вожиб эканига етаклаб келди. Ҳар бир Фаластинликнинг китобида, барча туркумдаги инсонлар бир ёқадан бош чиқарган, ёш бола билан кексани ҳам аяб ўтирмайдиган душманга қарши янги саҳифа бўлишини истадим. Ақсо тўфони жасадлардан олдин руҳ учун, қуролдан олдин ирода учун кураш бўлди.
(Давоми пастда👇)