Ибратли Хикоялар

Ҳар куни эрталаб ишга кетар эканман, остонадан чиқишим билан хотиним менга албатта ниманидир унутганимни эслатарди. Баъзан мошинанинг калитини, баъзан уйнинг калитини, баъзан эса қўл телефонимни, баъзан яна ниманидир унутганимни айтиб, эслатиб турарди. Ҳар куни шу аҳвол. Нима эмиш, ёшим ўтгани сари хотирам сусайиб бораётганмиш. Энди усиз ўзимни эплашим қийин экан. Гапидан жаҳлим чиқдию ўзига индамадим.

Бир куни эрталаб турдим-да, аввал олишим лозим бўлган ҳамма нарсанинг рўйхатини бир қоғозга ёзиб олдим кейин ўша рўйхатга қараб нарсаларимни ўзим билан оволдим; калит, телефон, қўл соати, хамён… Ҳеч нарсани унутмаганимга ишонч ҳосил қилиш учун охирида бирма-бир рўйхатга ва олинган нарсаларимга қараб чиқдим. Бу гал энди ҳеч нарсани унутмагандим, мийиғида кулиб ҳам қўйдим, чунки ҳали қаримаганимни, хотиним эслатмаса ҳам бемалол ўзимни ўзим эплай олишимни унга исботлаб қўймоқчи эдим. Бўлди. Ҳамма нарса тахт. Кўчага чиқиб мошинага ўтирсам, ўйдан хотиним телефон қилди, кўтардим, кулиб жавоб бердим:
— Хотинжон, бу сафар ҳамма нарсамни олганман, ниманидир эслатаман деб оввора бўлмай қўяқол. Ҳали қирчиллама йигитман, йигит!

Ҳотиним қисқа қилиб гапирди:
— Дадаси, уйга киринг, бугун якшанба — дам олиш куни!

© Вафо Мўмин

@IBRATLY