"Tarbiyali odamlar, fikrimcha, quyidagi talablarga javob berishi kerak:

Ular insonni hurmat qiladi, shu sababli hamisha iltifotli, muloyim, xushmuomala, murosali… bo‘ladi.
Ular bolg‘acha yoki yo‘qolgan o‘chirg‘ich sababli janjal ko‘tarmaydi; birov bilan yashab, keyin buni ta’na qilmaydi, ketayotib: «Siz bilan yashab bo‘lmaydi!» demaydi.
Ular shovqin, sovuq, ko‘p qovurib yuborilgan go‘sht, ovqatning tuzi o‘tkirligi yoki uyida mehmonlar borligi tufayli g‘azabga minmaydi…

Ular faqatgina kambag‘allar yoki qarovsiz mushuklarga achinmaydi.
Ular oddiy ko‘z bilan ko‘rib bo‘lmaydigan narsalar uchun ham qayg‘uradi…

Ular o‘zlarini madaniy tarbiyalab boradi.
Kiyimini alishtirmay uxlamaydi, uylarini taxtakanaga to‘ldirmaydi, yoqimsiz havodan nafas olmaydi, isqirt polda yurmaydi, kerasinkadan ovqatlanmaydi…

Ular mayda-chuyda narsalarga berilmaydi.
Mashhurlar bilan tanishish, salonda duch kelgan odamni hayratlantirish, qovoqxonalarda dong taratish bilan mashg‘ul bo‘lmaydilar.

Ularning yuragi toza, yolg‘on gapirishdan qattiq qo‘rqadilar.
Hazillashib ham yolg‘on gapirishmaydi.
Yolg‘on tinglovchiga haqorat bo‘lib tushadi va uning nazarida so‘zlovchini qadrsizlantiradi.
Ular o‘zini ko‘z-ko‘z qilmaydi, ko‘chada ham o‘zini yaxshi tutadi, birodarlarining ko‘ziga kul sochmaydi.
Ular vaysaqi bo‘lmaydi, so‘ralmagan paytda hamma narsani ochiq-oydin gapiravermaydi…
Begona quloqlar hurmati uchun ko‘pincha sukut saqlaydilar.

Ular birovning mulkini hurmat qiladi, shu bois qarzlarini qaytaradi.

Boshqalarning rahmini keltirish yoki yordam olish uchun o‘zlarini yerga urmaydilar.
O‘zining ko‘ngilxushligi uchun birovlarning tuyg‘ularini o‘yin qilmaydilar.
Hech qachon «Meni tushunishmayapti!» demaydilar.

Va hokazo. Xullas, tarbiyalanganlar shunday bo‘ladi… Tarbiyalanish va o‘zing kirgan muhit darajasidan tubanda qolib ketmaslik uchun faqatgina Pikvikni o‘qish va «Faust»dan parcha yodlab olish kifoya qilmaydi. Yoki izvoshga o‘tirib Yakimankaga yo‘l olish, bir haftadan so‘ng u yerdan ham bartaraf bo‘lish yetarli emas..."