Hozir olsang-bitta, sabr qilsang-ikkita...
Dadam rahmatli juda tadbirkor odam edilar. Bolalik paytlarimiz oldimizga bir idishda biror shirinlik yoki meva yo bo'lmasa hamyonlaridan bir nechta tanga pul chiqarib qo'yardilar. Keyin:" Kim hozir shundan olsa, faqat bitta oladi. Lekin nafsini tiyib bir soatdan keyin olsa, ikita oladi", derdilar. Biz ham dadamning gaplaridan kelib chiqib, ba'zida sabr qilib ikkita olsak, ba'zida meva yo shirinlik ko'zimizga chiroyli ko'rinib, o'sha zahoti bitta olib yeb qo'yardik. Mazaliligini bilgach esa: "Ex sabr qilsak bo'larkan, bir soargina sabr qilganimizda ikkita olgan bo'lardik, attang" deb afsuslanib qolardik.
Dadam bu odatlarini muntazam davom ettirdilar. Boshida bir soat bo‘lgan muddat keyin bir yarim soatga chiqdi. Bu muddatga hammamiz o'rganib, qo‘yilgan mukofotlardan ikkitadan oladigan bo‘lganimizda, muddat yana uzayib ikki soatga cho‘zildi. Keyin uch soat bo‘ldi. Ko‘p o‘tmay to‘rt soat, besh soatga cho‘zilib boraverdi. Har safar dadam biz yangi muddatga o‘rganib qolganimizni sezsalar muddatni orttiraverardilar.
Kunlar o‘tib muddatlar uzaygani sayin tajribamiz oshib, sabr qilishimiz osonlashdi. 4-5 soat biror narsani kutgan odamga yana bir soat ko‘proq kutish qiyinchilik tug‘dirmas ekan. Bora-bora 4-5 soatni pisand qilmay, yarim kun yoki bir kun o‘tgandan keyin ikkitadan oladigan bo‘ldik.
Zimmamizga Ramazon ro‘zasini tutish vaqti yetganda dadam bu ishni bizga Ramazonda sabr qilishni o‘rgatish uchun qilgan ekanliklarini anglab yetdik. Keyinchalik buni o‘zlari tasdiqlab: «Men Ramazonda qiynalmanglar, nafslaringizni bo‘ysundirishni o‘rganinglar, deb bosqichma-bosqich mana shu uslub bilan sizlarni tarbiyaladim. Mana, Allohning marhamati bilan bu tadbirim o‘z natijasini berdi», degan edilar.
Darhaqiqat, dadam qo‘llagan mana shu tadbir sabab Ramazonda ro‘za tutishimiz oson bo‘ldi. Nafaqat Ramazonda, balki boshqa ishlarda ham sabr qilishni o‘rgandik.
"Farzand tarbiyasida 700 saboq" kitobidan
Dadam rahmatli juda tadbirkor odam edilar. Bolalik paytlarimiz oldimizga bir idishda biror shirinlik yoki meva yo bo'lmasa hamyonlaridan bir nechta tanga pul chiqarib qo'yardilar. Keyin:" Kim hozir shundan olsa, faqat bitta oladi. Lekin nafsini tiyib bir soatdan keyin olsa, ikita oladi", derdilar. Biz ham dadamning gaplaridan kelib chiqib, ba'zida sabr qilib ikkita olsak, ba'zida meva yo shirinlik ko'zimizga chiroyli ko'rinib, o'sha zahoti bitta olib yeb qo'yardik. Mazaliligini bilgach esa: "Ex sabr qilsak bo'larkan, bir soargina sabr qilganimizda ikkita olgan bo'lardik, attang" deb afsuslanib qolardik.
Dadam bu odatlarini muntazam davom ettirdilar. Boshida bir soat bo‘lgan muddat keyin bir yarim soatga chiqdi. Bu muddatga hammamiz o'rganib, qo‘yilgan mukofotlardan ikkitadan oladigan bo‘lganimizda, muddat yana uzayib ikki soatga cho‘zildi. Keyin uch soat bo‘ldi. Ko‘p o‘tmay to‘rt soat, besh soatga cho‘zilib boraverdi. Har safar dadam biz yangi muddatga o‘rganib qolganimizni sezsalar muddatni orttiraverardilar.
Kunlar o‘tib muddatlar uzaygani sayin tajribamiz oshib, sabr qilishimiz osonlashdi. 4-5 soat biror narsani kutgan odamga yana bir soat ko‘proq kutish qiyinchilik tug‘dirmas ekan. Bora-bora 4-5 soatni pisand qilmay, yarim kun yoki bir kun o‘tgandan keyin ikkitadan oladigan bo‘ldik.
Zimmamizga Ramazon ro‘zasini tutish vaqti yetganda dadam bu ishni bizga Ramazonda sabr qilishni o‘rgatish uchun qilgan ekanliklarini anglab yetdik. Keyinchalik buni o‘zlari tasdiqlab: «Men Ramazonda qiynalmanglar, nafslaringizni bo‘ysundirishni o‘rganinglar, deb bosqichma-bosqich mana shu uslub bilan sizlarni tarbiyaladim. Mana, Allohning marhamati bilan bu tadbirim o‘z natijasini berdi», degan edilar.
Darhaqiqat, dadam qo‘llagan mana shu tadbir sabab Ramazonda ro‘za tutishimiz oson bo‘ldi. Nafaqat Ramazonda, balki boshqa ishlarda ham sabr qilishni o‘rgandik.
"Farzand tarbiyasida 700 saboq" kitobidan