⁉️ Hikoyamizni davom ettiramizmi?
"Roddomdan chiqar kunim mendan baxtli inson yo'q edi, nihoyat uyimga ketaman, uxlayman, bolamni qo'limdan olishadi, deb xursand edim. Roddomdan chiqishimiz ham juda chiroyli tadbir bo'ldi. O'sha kuni bolajonim qulog'iga azon ayttirdik. Qaynotamning xohishlari bilan chiroyli ism qo'ydik.
Homiladorligimning oxirgi oylarida qaynonamning oyoqlaridagi gips yechilgani bois hali yaxshi qadam tashlay olmasdilar. Biz esa qaynona-qaynotadan alohida turardik. Lekin shunda ham qaynonam biznikiga kelib menga yordam berardilar. Men esa shusiz ham yurishga qiynalayotgan qaynonamni ortiqcha urintirgim kelmas, ularni ayardim. Shu sababdan ham hamma ishni o'zim eplardim. Barchasini o'zim eplayotganimni ko'rgan qaynonam ham menga ishonib, kichik chillamiz o'tganidan so'ng uyga ketdilar.
Tunda uxlamaslik, kunduzi bemalol to'yib ovqatlana olmaslik, ijtimoiy hayotdan uzilish ... Bularning barchasi o'z ishini ko'rsatdi. Asabiy bo'lib, sal narsaga yig'laydigan bo'lib qolgandim. Ustiga-ustak qo'limdagi bolajonimga yaxshi ona bo'la olmayotganday, uni kasal qilib qo'yayotganday tuyilardi menga. Chaqalog'imni ham kechasi bilan qo'lda ko'tarib chiqardim. Yotog'iga yotqizsam, yig'lashni boshlardi, unga qo'shilib o'zim ham yig'lardim...
Shunday kunlarning birida kechasi mazam qochib, ko'zim oldi qorong'ulashib, butun tanamni qaltiroq tutdi. Sovuq ter chiqib, tinimsiz qaltirardim, nima bo'layotganini tushunmasdim. Qo'limdagi bolani asta krovatga yotqizdim, sekin turmush o'rtog'imni uyg'otdim, bolaga qarash kerakligini, o'zimning mazam qochayotganini aytdim. Rangim o'chib ketganini ko'rgan turmush o'rtog'im darrov yotqizib, o'rab qo'ydilar, tez yordam chaqirdik.
Shifokor tug'ruqdan keyin tiklanish uchun vaqt kerakligini, operatsiya vaqtida ko'p qon yo'qotganim ehtimoli yuqoriligini, zo'riqqanimni va shunga organizm bunday reaksiya berganini tushuntirdi.
Shu bahona yaxshilab uxlab oldim, ertasi kuni barchasi esdan chiqdi va men yana sug'ur kunidek bir xil o'tayotgan kunlarim girdobiga tushdim.
Farzandim 1 oylik bo'lganida uni nevrologga olib bordik, tekshiruvlardan o'tdik, bolada yengil gipoksiya borligini aytishdi. Dorilar yozib berishdi va biz muolajani boshladik. Asosiy qiladigan ishimiz esa qishning chillasi bo'lishiga qaramay bolani har kuni kechasi cho'miltirish va kunduzlari, albatta, 2 soatlik sayrga olib chiqish edi...
Shu zaylda 3 oy o'tdi. Bir kuni kechasi har doimgidek chaqalog'im uxlamadi, kamiga tinmay yig'ladi, shu paytda shunaqa kuchli uyqu keldiki menga, buni so'z bilan tushuntirolmayman, chunki kuni bilan qo'limdan tushmaydigan bolamni hech yo'q kechasi mendan nariroq bo'lishini xohlardim, uyqim kelardi juda. Shunda jon holatda og'izlarini katta-katta ochib yig'layotgan bolajonimning orqasiga "uxlasangchi", deya shapatiladim. Tasavvur qilyapsizmi, endigina 3 oylikka to'lgan bolajonim uxlamagani uchun ham jismonan, ham ruhan charchagan onasidan ozor yegandi shunda. Bola hamma narsani bilarkan, bundan keyin bolajonim shunaqangi o'ksib yig'ladikiii, buni haligacha unutmayman. Undan keyin uxladi ham, ammo uyqusida ham o'ksib, ho'rsinib qo'yardi mittiginam. O'ksinib-o'ksinib uxlayotgan bolajonimga qarab o'z-o'zimdan nafratlanar, qachon shunchalik yomon insonga aylanib qolganimni o'ylab o'yimga yeta olmasdim.
Shunda tushunib yetdimki, endi bunday davom eta olmayman. Bu ketishda o'zim ham, bolam ham charchab qolamiz, bolamga sog'lom uyqu, menga esa biroz bo'lsada hotirjamlik kerak, dedim o'zimga. Ustiga ustak men faqat onalik vazifalarim bilan band edim, bekalik, ayollik, kelinlik burchlarim allaqachon unutilayozgandi.
Lekin aynan nima qilishni, ishni nimadan boshlashni bilmas edim. Shunday kunlarning birida onam menga " O'zbekistonda ilk bora bolalar uyqusi mutaxassisi...", deb boshlanuvchi reklama postini telegram orqali yuborib qoldilar. Iyaaa, uyqu bilan shug'ullanuvchi mutaxassislar ham bo'lar ekanda dedim-u, kanalga obuna bo'ldim..."
Keyin nima bo'ldi, deb o'ylaysiz? Bu onajon menga ishonch bildirdimi?
Fikrlaringizni yozib qoldiring, biz uchun bu juda qiziq🤗
✍@uyqumashguloti
"Roddomdan chiqar kunim mendan baxtli inson yo'q edi, nihoyat uyimga ketaman, uxlayman, bolamni qo'limdan olishadi, deb xursand edim. Roddomdan chiqishimiz ham juda chiroyli tadbir bo'ldi. O'sha kuni bolajonim qulog'iga azon ayttirdik. Qaynotamning xohishlari bilan chiroyli ism qo'ydik.
Homiladorligimning oxirgi oylarida qaynonamning oyoqlaridagi gips yechilgani bois hali yaxshi qadam tashlay olmasdilar. Biz esa qaynona-qaynotadan alohida turardik. Lekin shunda ham qaynonam biznikiga kelib menga yordam berardilar. Men esa shusiz ham yurishga qiynalayotgan qaynonamni ortiqcha urintirgim kelmas, ularni ayardim. Shu sababdan ham hamma ishni o'zim eplardim. Barchasini o'zim eplayotganimni ko'rgan qaynonam ham menga ishonib, kichik chillamiz o'tganidan so'ng uyga ketdilar.
Tunda uxlamaslik, kunduzi bemalol to'yib ovqatlana olmaslik, ijtimoiy hayotdan uzilish ... Bularning barchasi o'z ishini ko'rsatdi. Asabiy bo'lib, sal narsaga yig'laydigan bo'lib qolgandim. Ustiga-ustak qo'limdagi bolajonimga yaxshi ona bo'la olmayotganday, uni kasal qilib qo'yayotganday tuyilardi menga. Chaqalog'imni ham kechasi bilan qo'lda ko'tarib chiqardim. Yotog'iga yotqizsam, yig'lashni boshlardi, unga qo'shilib o'zim ham yig'lardim...
Shunday kunlarning birida kechasi mazam qochib, ko'zim oldi qorong'ulashib, butun tanamni qaltiroq tutdi. Sovuq ter chiqib, tinimsiz qaltirardim, nima bo'layotganini tushunmasdim. Qo'limdagi bolani asta krovatga yotqizdim, sekin turmush o'rtog'imni uyg'otdim, bolaga qarash kerakligini, o'zimning mazam qochayotganini aytdim. Rangim o'chib ketganini ko'rgan turmush o'rtog'im darrov yotqizib, o'rab qo'ydilar, tez yordam chaqirdik.
Shifokor tug'ruqdan keyin tiklanish uchun vaqt kerakligini, operatsiya vaqtida ko'p qon yo'qotganim ehtimoli yuqoriligini, zo'riqqanimni va shunga organizm bunday reaksiya berganini tushuntirdi.
Shu bahona yaxshilab uxlab oldim, ertasi kuni barchasi esdan chiqdi va men yana sug'ur kunidek bir xil o'tayotgan kunlarim girdobiga tushdim.
Farzandim 1 oylik bo'lganida uni nevrologga olib bordik, tekshiruvlardan o'tdik, bolada yengil gipoksiya borligini aytishdi. Dorilar yozib berishdi va biz muolajani boshladik. Asosiy qiladigan ishimiz esa qishning chillasi bo'lishiga qaramay bolani har kuni kechasi cho'miltirish va kunduzlari, albatta, 2 soatlik sayrga olib chiqish edi...
Shu zaylda 3 oy o'tdi. Bir kuni kechasi har doimgidek chaqalog'im uxlamadi, kamiga tinmay yig'ladi, shu paytda shunaqa kuchli uyqu keldiki menga, buni so'z bilan tushuntirolmayman, chunki kuni bilan qo'limdan tushmaydigan bolamni hech yo'q kechasi mendan nariroq bo'lishini xohlardim, uyqim kelardi juda. Shunda jon holatda og'izlarini katta-katta ochib yig'layotgan bolajonimning orqasiga "uxlasangchi", deya shapatiladim. Tasavvur qilyapsizmi, endigina 3 oylikka to'lgan bolajonim uxlamagani uchun ham jismonan, ham ruhan charchagan onasidan ozor yegandi shunda. Bola hamma narsani bilarkan, bundan keyin bolajonim shunaqangi o'ksib yig'ladikiii, buni haligacha unutmayman. Undan keyin uxladi ham, ammo uyqusida ham o'ksib, ho'rsinib qo'yardi mittiginam. O'ksinib-o'ksinib uxlayotgan bolajonimga qarab o'z-o'zimdan nafratlanar, qachon shunchalik yomon insonga aylanib qolganimni o'ylab o'yimga yeta olmasdim.
Shunda tushunib yetdimki, endi bunday davom eta olmayman. Bu ketishda o'zim ham, bolam ham charchab qolamiz, bolamga sog'lom uyqu, menga esa biroz bo'lsada hotirjamlik kerak, dedim o'zimga. Ustiga ustak men faqat onalik vazifalarim bilan band edim, bekalik, ayollik, kelinlik burchlarim allaqachon unutilayozgandi.
Lekin aynan nima qilishni, ishni nimadan boshlashni bilmas edim. Shunday kunlarning birida onam menga " O'zbekistonda ilk bora bolalar uyqusi mutaxassisi...", deb boshlanuvchi reklama postini telegram orqali yuborib qoldilar. Iyaaa, uyqu bilan shug'ullanuvchi mutaxassislar ham bo'lar ekanda dedim-u, kanalga obuna bo'ldim..."
Keyin nima bo'ldi, deb o'ylaysiz? Bu onajon menga ishonch bildirdimi?
Fikrlaringizni yozib qoldiring, biz uchun bu juda qiziq🤗
✍@uyqumashguloti